[เถรี]

"ถ้ามีเยอะแล้วสวย ๆ ก็ไม่มีใครเขารังเกียจหรอก นี่แต่ละตนรูปร่างพิกลพิการ ดูไปแล้วฝันร้ายเปล่า ๆ ใหม่ ๆ อาตมาก็กลัวมาก กลัวไปกลัวมา พอรู้จักผีมากเข้า ๆ อ๋อ...เพราะความที่เขาบุญน้อย ยิ่งบุญน้อยเท่าไรหน้าตาก็ยิ่งสวยงามน้อยเท่านั้น ที่เขาปรากฏให้เราเห็นนั้นสวยที่สุดของเขาแล้ว สวยมากกว่านั้นไม่ได้แล้ว จะดึงหน้า ฉีดโบทอกซ์ ผ่าตัดอีท่าไหนก็ไม่สวยไปกว่านั้นแล้ว ส่วนใหญ่เขามาเพราะว่าต้องการความช่วยเหลือ แต่พวกเราพอเห็นก็วิ่งตับแลบ

ก่อนหน้านี้อาตมากลัวผีมาก สมัยก่อนบ้านอยู่บ้านนอก เป็นส้วมหลุม ส้วมหลุมอยู่ใกล้บ้านไม่ได้เพราะว่าส่งกลิ่นเหม็น ก็ต้องไปขุดไว้ไกล ๆ บ้าน คราวนี้กลางคืนใครจะกล้าไป ? ไม่ได้มีไฟตลอดทางเหมือนอย่างสมัยนี้ อย่างดีก็ถือไต้ ถือคบ ถือตะเกียงไปสักดวงหนึ่ง ลมพัดแรงหน่อยก็ดับอีก

เพราะฉะนั้น..ถ้าปวดปัสสาวะตื่นขึ้นมากลางดึก ก็ฝันไปเถอะว่าจะออกจากบ้าน นอนกัดฟันทนยันสว่างนั่นแหละ กระเพาะแทบแตก สว่างเมื่อไรวิ่งออกนอกบ้านได้ คราวนี้ก็ไปยืนแอ่นให้สบายใจ

พอรู้ความจริงว่าผีเป็นอย่างไร ไม่รู้เหมือนกันว่าความกลัวหายไปตอนไหน อาจจะเป็นเพราะว่าเจอมากเข้า ๆ แล้วรู้ว่าจริง ๆ แล้วผีน่าสงสารมากกว่าน่ากลัว ในเมื่อรู้สึกอย่างนั้นก็เลยเลิกกลัวไปเอง

ช่วงอาทิตย์หนึ่งที่ผ่านมานี่อาตมาพักที่วัดท่ามะขาม ในกุฏิเจ้าอาวาส กุฏิหลังนั้นนี่ตาย ๔ ศพติดกันแล้ว พระอาจารย์เล็กนอนสบายมาก ผีอยู่ส่วนผี คนอยู่ส่วนคน มึงอย่ามาเกะกะกู ส่วนใหญ่ที่ตายไปก็รู้จัก ทักทายกันเสร็จก็ต่างคนต่างอยู่ เราก็ทำงานของเราไป ถึงเวลาก็นอน อย่ามากวนกัน"