[เถรี]

ก็อย่างที่รู้ ๆ กัน ในหมู่พระลูก ๆ ของพ่อ ว่าใจของพวกเรานี่ ยังมีพลานุภาพมหาศาล คาใจอยู่อย่างน้อยก็หนึ่งอย่าง นั่นคือ ความอยากเป็นพระอรหันต์
แล้วไม่ใช่พระอรหันต์แบบธรรมดา ต้องเป็นพระทรงอภิญญา สำหรับหลวงตานี่อยากเป็นปฏิสัมภิทาญาณไปโน่น..ถึงขนาดนั้นนั่นแหละ..โอยอายมือผู้เขียน อายสายตาท่านผู้อ่านแล้วก็คิดว่าการที่จะบรรลุมรรคผลขนาดนั้น จะต้องเป็นพระที่ได้ใกล้ชิดหลวงพ่อ ได้รับคำรับรองจากหลวงพ่อ

ภาพที่ออกมาก็คือ คอยจะเสนอหน้า สบตา กระดิกหู คอยสดับเสียงให้พ่อทัก (ว่าพระดีมาแล้วหรือ หลวงตาต้องขอชมตัวเองที่กล้าเขียนถึงขนาดนี้)
แต่ผลก็คือ พ่อไม่เคยมองหน้าสักแว้บเดียว
เออ..เราก็เสียใจ พี่น้องท่านอื่นเขานั่งล้อมหน้าดาหลังอุ่นหนาฝาคั่ง เราทำไมเกิดมาเงียบเหงา..อย่างนี้หนอ
แล้ววันที่หลวงตารอคอยก็มาถึง...


วันนั้นพ่อนั่งอยู่ใต้ร่มหูกวางหลังโบสถ์ ริมบันไดทางขึ้นไปศาลา ๑๒ ไร่ หลวงตาก็เดินมาจากศาลานวราชหน้าโบถส์จะกลับที่พัก ก็ต้องเดินผ่านพ่อผู้นั่งสบายอิริยาบถอยู่
ใจหนึ่งอยากจะแวะเข้าไปกราบให้ท่านเห็น ใจหนึ่งบอกว่าให้หลีกเลี่ยงเข้ากุฏิเสีย