[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ทางวัดเป็นเจ้าแรก ๆ ที่สั่งแพลนท์ปูนมาเทในงานจนกระทั่งถนน พอคนอื่นเห็นก็เลียนแบบกันหมด เพราะว่าอันดับแรกก็คือมาตรฐานการผสม ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์ ไม่มีผิดเพี้ยน ของเขาคันรถหนึ่ง ใช้ปูนเท่าไร ใช้ทรายเท่าไร ใช้หินเท่าไร มีสูตรแน่นอน ไม่เหมือนพวกเราที่ตักผสมกันเอง ตอนเช้ายังแรงดีหน่อยก็โกยเสียปุ้งกี๋เบ้อเร่อเลย พอบ่าย ๆ แรงหมดก็เหลือครึ่งปุ้งกี๋ แต่ดันไปนับเท่าเดิม จึงหามาตรฐานไม่ได้

แล้วประการที่ ๒ ก็คือเร็วมาก ถึงเวลาเทพรวดลงช่างก็มีหน้าที่ปาดเรียบอย่างเดียว ไม่ต้องเสียเวลาไปผสมกันนาน แล้วอันดับที่ ๓ ก็คือราคาเป็นที่รับได้ ถ้าเรามาโม่กันเองเทกันเอง จะเสียค่าแรงเยอะมาก ๒๘๐ คิวถ้าลำพังเทกันเองเป็นอาทิตย์ก็ไม่เสร็จ อันนี้เขาเทวันเดียวเสร็จ

ตอนสมัยทำเขื่อนที่เกาะพระฤๅษี อาตมาสั่งปูนมาทีหนึ่ง ๓๐๐ ลูก เพราะว่ารถบรรทุกได้แค่นั้น พอรถจากบริษัทปูนมาทีหนึ่ง ๓๐๐ ลูก โม่กันค่ำยันเช้า เช้ายันค่ำ ๒ วันหมดแล้ว โม่จนเครื่องไหม้เลย แล้วพวกนี้ถ้ารู้ว่างานอาจารย์เล็ก เขาทำกันตายไปข้างหนึ่งเลย เพราะว่าได้เงินแน่นอน ไปที่อื่นทำยังไม่รู้ว่าเขาจะโดนเบี้ยวหรือเปล่า ทำไป ๔๕ วัน จ่าย ๓๐ วัน ทำ ๕๐ วัน จ่าย ๓๐ วัน ของอาตมาไม่มีกั๊ก ทำเท่าไรจ่ายเท่านั้น

บางวันเห็นเอ้อระเหยลอยชายอาตมาก็ด่าออกอากาศ “ถ้ายังทำแบบเอาค่าแรงรายวันอยู่ เดี๋ยวพวกเอ็งจะได้ไปทำที่อื่น ที่นี่อยู่สบาย กินสบาย อาหารก็ไม่ต้องเดือดร้อน กินกับครัววัด ค่าแรงก็ได้รับเต็ม ๆ ยังทะลึ่งมาทำงานอู้กันอีก” คราวนี้พวกเขากลัวโดนไล่ออก เพราะว่าอาตมาเอาจริง ๆ ถ้าโดนไล่ออกไปทำงานที่อื่น ค่าแรงจะไม่ดีอย่างนี้ ส่วนใหญ่ก็ทำเกินเวลา แล้วเขาติดมัดจำไว้หน่อย มักจะติดค่าแรงไว้ ๑๐-๑๕ วัน จะได้ไม่หนีไปที่อื่น ของอาตมาไม่มี พลาดเมื่อไรไล่ออกไปเลย..!"