[เถรี]

"สมัยที่ยังเป็นฆราวาส อาตมาอยู่ที่ท้ายซอยอ่อนนุช ก็มีอิสลามมาก ถึงเวลามีเรื่องมีราวกันขึ้นมา ต้องบอกว่าพวกเขามีความดีอยู่อย่างหนึ่งคือสามัคคีกันมาก ถึงเวลามีเรื่องนี่มาทั้งหมู่บ้าน แต่ขอโทษ..อาตมาไม่กลัวว่ะ..! ถือว่าสิบนิ้วเท่ากัน ดาหน้าเข้ามาได้เลย แล้วพวกเขาก็ดันฝีมือห่วยกว่า

ในเมื่อคนมากก็ไม่กลัว คนน้อยก็อัดกระจาย ก็เลยต้องแจ้งตำรวจอย่างเดียว ตำรวจรู้ว่าอาตมาไม่เป็นฝ่ายผิดแน่ แต่ไม่กล้าเข้าข้าง ต้องสั่งปรับทั้ง ๒ ฝ่าย ข้อหาก่อการทะเลาะวิวาท โดนไปฝ่ายละ ๔๐๐ บาท แล้วมีการมาแอบกระซิบขอโทษทีหลังด้วยนะ “ขอโทษครับพี่ ถ้าไม่ทำอย่างนี้โรงพักพัง เขามากันทั้งหมู่บ้าน” ก็เอ็งดันไปกลัวทั้ง ๆ ที่เป็นตำรวจ ข้าไม่เห็นต้องกลัวเลย อยู่มาจนป่านนี้ไม่เห็นบ้านจะพัง มีแต่คนจะมารื้อบ้านแต่โดนเตะกองอยู่หน้าบ้านทุกที

เขาบอกเหตุผลกับตำรวจว่า "ลูกผมตะมะหนังสือแล้ว ไม่ทำผิดหรอก" คำว่าตะมะหนังสือ ก็คือศึกษาคัมภีร์อัลกุรอานแล้ว แหม..ขนาดนักศึกษาแพทย์ยังฆ่าหั่นศพ ถ้าศึกษาคัมภีร์แล้วไม่ทำผิดก็ดีนะสิ อาตมาจะได้ไปเป็นอิสลามบ้าง

ที่เล่าให้ฟังก็เพราะว่าเหตุผลคล้าย ๆ กัน เหตุผลของเขาก็คือลูกเขาเรียนคัมภีร์แล้ว ไม่ทำชั่วหรอก ของรายที่ได้รับพระราชทานชื่อจากพระสังราชก็เหมือนกัน เป็นสิ่งที่เอามาอ้างกันได้ด้วยนะ ก็คงเหมือนกับสมัยก่อนบวชพระ เขาเรียก "ไอ้ทิด" จริง ๆ แล้วมาจากคำว่าบัณฑิต แปลว่าบวชเรียนมาแล้ว เท่ากับเตือนว่าห้ามทำชั่ว คนสมัยก่อนท่านละอายชั่วกลัวบาปกันเป็นปกติ สมัยนี้เขาไม่ค่อยจะกลัวกัน ไม่ใช่สึกแล้วไม่ทำความผิดอย่างสมัยก่อนนะ ขนาดบวชอยู่ยังทำผิดกันเป็นปกติ"