[เถรี]

"ตอนนั้นกำลังใจคงข่มกันอยู่ อีกคนโมโหเต้นแร้งเต้นกา แต่อีกคนหนึ่งน่าจะถึงระดับสังขารุเปกขาญาณเลย เพียงแต่เป็นมิจฉาสมาธิเท่านั้นเอง ตอนเดินเข้าไปหา คำว่ากลัวแม้แต่นิดหนึ่งก็ไม่ได้ปรากฏอยู่ในใจเลย ทั้ง ๆ ที่ปืนขึ้นลำจ่อเตรียมยิงอยู่ตรงหน้า อีกฝ่ายหนึ่งเขาทนกำลังใจแบบนี้ไม่ไหว เขาเลยทิ้งปืนวิ่งหนีเอง

ตอนหลังถามพลทหารจำรัสที่พายเรือไปให้ พลฯจำรัสเขาเบี่ยงตัวหลบอยู่ข้างหลังอาตมา กะว่าถ้าพวกนั้นยิง อาตมาก็โดนก่อน ถามเขาว่า "เอ็งรู้สึกอย่างไร ?" เขาบอกว่า "ผมมั่นใจว่ามันไม่ยิง" อาตมาบอกเขาไปว่า "ถ้าอย่างนั้นเอ็งตายเปล่า คนตัดสินใจไม่ถึง ๑ ใน ๑๐ วินาที จะไปมั่นใจว่าเขาไม่ยิงได้อย่างไร ?" "แล้วอาจารย์คิดอย่างไร ?" "กูคิดว่ามันยิงกูไม่ออก..!" ที่เขาทิ้งปืนวิ่งหนี เขาอาจจะเหนี่ยวไกแล้วก็ได้ แต่ยิงไม่ออก..(หัวเราะ)..

พอเห็นกำลังใจตอนนั้นแล้วยอมรับว่า แม้แต่ตัวเองยังกลัวตัวเองเลย แล้วคนอื่นจะไม่กลัวได้อย่างไร เลือดเย็นสุด ๆ ไม่รู้สึกรู้สาอะไรแม้แต่นิดเดียว

บางอย่างของศาสนาฮินดูก็เอามาจากความเป็นจริง แต่ว่าในความเป็นจริงนั้นต้องบอกว่าจริงแค่ตรงนั้น ในเมื่อจริงแค่ตรงนั้นก็ดีแค่ตรงนั้น ส่วนที่ดีกว่านั้นยังมีอยู่ เขายังเข้าไม่ถึง เราถึงได้เห็นความเป็นอัจฉริยภาพขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ขณะที่คนอื่นเขาติดกับดักอยู่ตรงนั้นหมด พระองค์ท่านสามารถแหวกฝ่าไปได้ จนกระทั่งหลุดพ้น ไปแบบไม่มีครูด้วย..!"