[เถรี]

เมื่อเช้านี้พูดไปว่า เราไปแต่ละงานอย่าไปเปล่า ให้สังเกตกำลังใจของเราเอาไว้ ว่ากำลังใจของเรายินดีใน ทาน ศีล ภาวนา เท่าไร ยินดีในการ ลด ละ เลิก รัก โลภ โกรธ หลง เท่าไร

อย่างที่เราไป (วัดเขาวงและวัดถ้ำป่าไผ่กัน) เราสำเร็จอย่างเดียวคือเรื่องของทาน เราเต็มใจ เราตั้งใจที่จะไปทำ แต่ว่ากำลังใจขณะนั้นที่เกิดปีติในทาน สติสมาธิไปอยู่ตรงตัวปีติในทาน ไม่ได้อยู่กับสมาธิและปัญญาในส่วนอื่น เพราะฉะนั้น..ในส่วนของ ศีล สมาธิ ปัญญาที่สูงขึ้นไปกว่านั้น แทบจะโดนบดบังไปหมด กลายเป็นว่าเราอยู่ในระดับชั้นนี้ก็ยินดีและพอใจแล้ว และจะไม่มีการก้าวล่วงไปในระดับที่สูงไปกว่านั้น

ดังนั้น..เวลาเราให้ทาน มีการสมาทานศีลแล้วต้องรีบระลึกนึกถึง ขณะเดียวกันกำลังใจของเราต้องมุ่งมั่นอยู่เสมอว่า สิ่งที่เราทำในขณะนี้เราปรารถนาอะไร ตั้งความหวังไว้อย่างเดียวว่าเราจะไปพระนิพพาน เอาจิตเกาะพระเกาะพระนิพพานไว้ได้หรือเปล่า ? ถ้าหากไม่หมั่นพิจารณา ไม่หมั่นฝึกฝนตัวเองในลักษณะนี้ไปเรื่อย ๆ ปีติหรือความยินดีเฉพาะหน้าที่เกิดขึ้น ก็จะกลบกลืนในส่วนที่ควรจะได้ไป แล้วท้ายสุดพอนานไป ๆ ลาภ ยศ สุข สรรเสริญ เข้ามาแล้วเราก็จะไม่ต่อต้าน เพราะว่าปัญญาไม่ถึง สติสมาธิไม่ถึง ในเมื่อต่อต้านไม่ได้ ท้ายสุดก็จะโดนดึงลอยตามไป เสียท่า..คราวนี้ก็กลายเป็นไหลตามกระแส ท้ายสุดก็อาจจะจมหายไปใต้กระแส เป็นเรื่องที่น่าเสียดายมาก

ตอนนี้ก็ถือว่ากำลังใจในการทำความเพียรของพวกเรา ถ้าวัดจากที่ผ่านมาก็เพียงพอแล้ว กำลังใจระดับนี้ถ้าหากเราหวังความสุขในปัจจุบัน ความสุขในอนาคต หรือความสุขสูงสุดมีโอกาสได้ทั้งนั้น เพียงแต่ว่าอย่าเผลอ ถ้าเราเผลอสติ จะได้เฉพาะหน้าส่วนเดียว ส่วนใหญ่แล้วเผลอ เขาโห่เราก็โห่ เขาแห่เราก็แห่กัน แบบนี้ก็เสร็จกันพอดี

เทศน์ช่วงเย็น ณ บ้านอนุสาวรีย์
วันศุกร์ที่ ๖ พฤศจิกายน ๒๕๕๒