[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวกับโยมคนเดิมว่า "พวกเราส่วนใหญ่ตัดสินใจไม่เด็ดขาด พอตัดสินใจไม่เด็ดขาดก็มักจะพลาดโอกาส โดยเฉพาะถ้าโอกาสนั้นเป็นมรรคเป็นผล ก็เสียโอกาสไปอีกหลายชาติเลย

หลวงพ่อวัดท่าซุงถามอาตมาว่า จะบวชให้ท่านได้ไหม ? ปกติของท่านได้คือได้ ไม่ได้คือไม่ได้ แต่ตอนนั้นไม่รู้ว่าเป็นอย่างไร กราบเรียนท่านว่า "ขอคิดดูก่อนครับ" ท่านก็บอกว่า "ไม่เป็นไร เดี๋ยวรอพ่อกลับจากนิวซีแลนด์ก่อนก็ได้" อาตมาก็ไปนั่งคิด ท้ายสุดก็บวช พอหลวงพ่อกลับจากนิวซีแลนด์ ก็ไปรับท่านที่สนามบินดอนเมือง กราบเรียนท่านว่า "เต็มใจที่จะบวชแล้วครับ หลวงพ่อจะให้ผมไปวัดวันไหนครับ" ท่านบอกว่า “ถ้าพร้อมก็ไปวันนี้เลยสิวะ” อาตมาก็โดดขึ้นรถตู้ของวัดท่าซุงไปวันนั้นเลย ไปอยู่วัดเสีย ๓๗ วัน คนอื่นมัวแต่ช้ากัน

ต้องบอกว่าที่รู้จริงก็คือแม่ของอาตมาเอง ปกติอาตมาไปวัดนี่ไม่เคยเกิน ๕ วัน เต็มที่ก็ ๔ วัน งวดนั้นพอวันที่ ๗ แม่ก็ไปถึงวัดพร้อมกับเครื่องบวชเลย ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้บอกสักคำแต่แม่รู้ว่าเอาแน่ เพราะอยู่นานเกินไปแล้ว ไปถึงก็เอาเครื่องบวชไปหาหลวงพ่อ ไปกราบเรียนท่านว่า "อิฉันขอบวชลูกชายเจ้าค่ะ" หลวงพ่อบอกว่าให้ตั้งใจใหม่ สมัครบวชมาตั้ง ๓๐ กว่า ให้ขอเป็นเจ้าภาพทุกคนเลย สรุปแล้วแม่ก็เลยได้เป็นเจ้าภาพทั้งรุ่นเลย ๓๖ รูป เสียดายอยู่อย่างเดียวว่า เหลือแค่อาตมาโด่เด่อยู่รูปเดียวนี่แหละ

อาศัยเครดิตดี ไม่มีสตางค์ในกระเป๋าก็ไปวัดได้ ไม่มีเสื้อผ้าอยู่ก็ไปได้ แถมอยู่เป็นเดือน ๆ ด้วย ไปถึงคนโน้นก็ถาม “ทำไมมาตอนนี้ วัดยังไม่มีงาน” “อ๋อ...หลวงพ่อท่านขอให้บวชครับ ก็มาเลย” พอเล่าให้เขาฟังคนอื่นนี่เครียดแทน “แล้วจะอยู่อย่างไร ? แล้วจะกินอย่างไร ? เสื้อผ้าข้าวปลาเป็นอย่างไร ?” โอ๊ย...อยู่วัดจะกลัวอะไรกับอด ปรากฏว่าวันนั้นเสื้อผ้ามา ๓-๔ ชุด ใหม่ ๆ ด้วย มีผู้เสียสละไปซื้อให้ ใส่หลวมบ้าง คับบ้างก็ช่างเถอะ ค่อนข้างมั่นใจว่าทำบุญมาดี ไปไหนก็ไม่ตายหรอก ว่าแล้วก็ไปโลด"