[เถรี]

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้เป็นเรื่องแปลก แปลกตรงที่ว่าบุคคลพออยู่ใกล้กับพระไปนาน ๆ แล้วก็มักจะลืมตัว อันดับแรก ก็คือ ลืมว่าพระมีศีลที่ต้องรักษา มักจะทำตัวตามสบาย ถ้าหากว่าพระท่านพลอยตามสบายไปด้วย ก็เท่ากับพาพระลงนรกไปโดยไม่รู้ตัว

อีกประการหนึ่ง ก็คือ พอคุ้นเคยเข้าก็ปราศจากความเกรงใจ กลายเป็นหาโทษใส่ตนเอง เพราะลืมสถานภาพว่าอีกฝ่ายหนึ่งเป็นพระ เท่าที่พบมาก็มีมากต่อมากด้วยกัน ที่เห็นพระเป็นเพื่อน คลุกคลีตีโมงกันเหมือนอย่างกับเพื่อน ๆ ฆราวาส เรื่องแบบนี้ถ้าหากว่าพระรู้ก็ต้องเตือนให้โยมทราบ ขณะเดียวกัน...ถ้าโยมรู้ก็ควรที่จะต้องเตือนสติพระท่านด้วย

โดยเฉพาะบุคคลเมื่อมาปฏิบัติตามคำสั่งสอนของผู้ใด ก็ควรจะยกท่านไว้ในฐานะอันสูง ทำตามสิ่งที่ท่านบอกกล่าวหรือว่าทำเป็นตัวอย่างให้ แต่ที่วัดท่าขนุนก็มีอยู่ ถึงเวลาออกนอกคอก ออกนอกระเบียบ แล้วก็ใช้คำพูดว่า "อย่าไปบอก...เดี๋ยวหลวงพ่อจะรู้" ซึ่งเรื่องทั้งหลายเหล่านี้พอได้ยินแล้วก็สลดใจ ว่านี่ตกลงเขาเชื่อฟังอาตมาจริงหรือเปล่า ? เขาเป็นนักปฏิบัติธรรมจริงหรือเปล่า ? มีกำลังในการต่อต้านกิเลสจริงหรือเปล่า ?

ในเมื่อคล้อยตามต่ออำนาจของฝ่ายต่ำ ฝืนระเบียบฝืนวินัย แล้วก็ใช้คำว่า "อย่าพูดไป...เดี๋ยวหลวงพ่อท่านจะรู้" แล้วมั่นใจหรือว่าท่านจะไม่รู้ ? เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ถ้าหากว่าทำไป ก็จะมีแต่พาตนเองให้เสื่อม พาครูบาอาจารย์ให้เสื่อม ท้ายสุดก็พาศาสนาให้เสื่อม โดยเฉพาะบุคคลที่เลื่อมใสอยู่แล้ว ก็อาจจะเสื่อมความเลื่อมใสลงไป ส่วนบุคคลที่ไม่เลื่อมใส จะนำข้อผิดพลาดเหล่านี้ไปโจมตีได้ว่า ถ้าหากครูบาอาจารย์ดีจริง ต้องสั่งสอนลูกศิษย์ให้ดีกว่านี้ จนกลายเป็นข้อเสียหายใหญ่ในพระพุทธศาสนา