[สุธรรม]

ร้านกาแฟที่เล็กจนไม่พอให้แมวดิ้นตาย

สองฟากข้างถนนมีรถจอดกันแน่นขนัดยาวเหยียดจนแทบไม่มีช่องว่าง โดยมีเครื่องหยอดเหรียญให้เอาบัตรจอดรถติดไว้เป็นระยะ ตึกที่เราเดินผ่านทุกห้องมีสินค้าวางแสดงอยู่ที่หน้าต่างกระจก ประมาณ Window shopping ส่วนใหญ่เป็นเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า หลายร้านติดป้ายยี่ห้อเอาไว้ เห็นมียี่ห้อเบอร์นินี่ที่น่าจะเป็นทายาทของผู้ออกแบบจตุรัสนักบุญเปโตรด้วย บริเวณหน้าร้านหลายแห่ง มีกระถางต้นไม้เล็ก ๆ ปลูกดอกไม้ประเภทซูซานตาดำ บีโกเนีย ต้นสน (จิ๋ว) ต้นไทร (จิ๋ว) เอาไว้ด้วย...

ยังดีที่ทางเดินเป็นเนินที่ลาดลง หาไม่แล้วเวลาที่หิวไส้แขวนต่องแต่งแบบนี้ คงมีบางท่านลมใส่ร่วงไปก่อนเป็นแน่แท้ เดินไปได้สองช่วงตึกคุณโอ๋กับอิลลาเรียก็พาเลี้ยวขวา ผ่านร้านกาแฟเล็ก ๆ ขนาดประมาณ ๓ X ๕ ตารางเมตรสองร้าน ก็มาหยุดอยู่ที่หน้าภัตตาคารจีนชื่อเทียนสิน (TIEN TSIN) มัคคุเทศก์สาวเข้าไปสอบถามที่เคาน์เตอร์ ซึ่งมีตู้วางเหล้าฝรั่งสารพัดยี่ห้อเอาไว้เพียบ แล้วแจ้งผ่านคุณโอ๋ว่า ๓ โต๊ะแรกทางซ้ายมือเป็นของที่พวกเราจองไว้สำหรับพระ...

“เฮ้ย..พระไทย..!” มีเสียงภาษาไทยอุทานดังออกมาจากภายในร้านที่คนแน่นไปหมด อาตมามองแล้วคุ้นหน้ามาก ที่แท้เป็นคณะคนไทยที่มาเครื่องเดียวกันกับพวกเรานั่นเอง แต่ไม่มีเวลาที่จะทักทายอะไรกัน เพราะพวกเขาอยู่ด้านในสุด ส่วนพวกเราต้องนั่งที่โต๊ะนอกสุด คั่นไว้ด้วยบรรดา “เจ๊ก” และฝรั่งหลายโต๊ะ ที่บางโต๊ะน่าจะมากันทั้งครอบครัว เพราะมีลูกเล็กเด็กแดงมาด้วย...