[เถรี]

ตกลงวันนี้ธรรมะมีภาษาประหลาดขึ้นมาเยอะแยะ ต้องขออภัยด้วย..เพราะว่าพอเห็นแล้วอดนึกถึงตัวเองไม่ได้ พอนึกถึงตัวเองว่าทำไมกูเก่ง..!!? ก็เพราะรู้จักปรับเอาหลักธรรมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้ามาใช้ ขณะเดียวกันบางคนก็ตรงเป็นไม้บรรทัดจริง ๆ ยึดหลักวิธีการเดียวเหนียวแน่น ผิดไม่ได้ พลาดไม่ได้ ไม่กล้าก้าวล้ำกรอบออกไป

อาตมาเป็นเด็กนักเรียนที่เกเร สู้ครูด้วย ถึงขนาดบอกว่า "ถ้าเป็นเรื่องในตำรา ครูจะออกตรงไหนมาก็ได้ ถ้าผมทำแล้วไม่ได้คะแนนเต็ม ตีผมกี่ทีผมก็ยอม แต่ถ้าผมทำแล้วได้คะแนนเต็ม ครูต้องให้รางวัลผมด้วย" มีบ้างไหมเด็กที่สู้ครูขนาดนี้ ?

ครูท่านจึงออกข้อสอบมา ๒๐ ข้อ อาตมาทำเสร็จได้ ๒๐ คะแนน แต่ไม่มีรางวัล ก็ไปถามว่าทำไมไม่มีรางวัล ? ครูท่านบอกว่า "ลายมือเธอไม่ดีพอ ครูตัดไปครึ่งคะแนน แต่ครูเมตตาก็เลยปัดเต็ม ๒๐ เธอได้เต็มเพราะครู เธอก็เลยไม่ได้รางวัล" เป็นอย่างไร ? ถ้าท่านไม่แน่จริง ท่านก็ไม่มาเป็นครูของอาตมาเหมือนกัน

นี่คือสิ่งที่อยากบอกพวกเราว่า เราสามารถแหกคอกได้ ถ้ามีความสามารถจริง แต่อย่าไปให้ไกลคอกนัก พูดง่าย ๆ ว่า ถ้าเขาขีดเส้นวงกลมไว้ หัวแม่เท้าซ้ายเราอาจจะแตะที่วงกลม แต่เท้าขวาก้าวออกนอกวงกลมไปแล้วสักสองเมตร ให้ยึดเกาะเส้นเอาไว้ แนวกรอบจะเป็นแนวให้เราเดิน

เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องฆราวาส ไม่น่าจะเกี่ยวกับพระ แต่ไป ๆ มา ๆ เป็นเรื่องที่พระต้องมานั่งบอกโยม เพราะโยมปรับเอาหลักธรรมของพระพุทธเจ้าไปใช้ไม่เป็น

ให้ทุกคนกลับไปแล้วทบทวนประเมินตัวเอง สรุปออกมาให้ได้ว่า ในเรื่องของงานที่เราทำนั้น เราเองถือเอาส่วนรวมมากกว่าส่วนตัว หรือเอาส่วนตัวมากกว่าส่วนรวม ? เราเอาความรักใคร่สามัคคี ความก้าวหน้าของหมู่คณะเป็นใหญ่ หรือไขว่คว้าเพื่อความเจริญของตัวเองเป็นใหญ่ ? ขณะเดียวกันในเรื่องของการงานนั้น เราสักแต่ว่าทำตามคำสั่งอย่างเดียว โดยที่ไม่มีการพลิกแพลง หรือรู้จักปรับเปลี่ยนเพื่อให้งานนั้นเสร็จง่ายลง ?

เรื่องพวกนี้คงไม่ยากเกินกำลัง ที่พวกเราจะไปทบทวนแล้วแก้ไข เพื่อความเจริญก้าวหน้าต่อไป