[เถรี]

สมัยนั้นพอ ป. ๓ ป. ๔ วรรณคดีเป็นโคลงเป็นกลอนหมดแล้ว จำได้ว่า ป. ๓ นี่สังข์ทองตอนตีคลี ป.๔ ก็พระอภัยมณีตอนเกาะผีเสื้อ ถ้าเด็กรุ่นหลังไปเรียนอย่างนั้นตายแน่นอน แล้วก็พลายแก้วบวชเณรก็ ป.๓ ป.๔ เท่านั้นเอง

ต้องบอกว่าสังคมพาไป ในเมื่อสังคมพาไป ยุคนั้นเราจะเห็นว่าหลวงปู่หลวงพ่อครูบาอาจารย์ที่ท่านมีอภิญญาสมาบัติเยอะแยะเต็มบ้านเต็มเมืองไปหมด จนไปถึงเจ้าอาวาส ต่อให้ไม่มีชื่อเสียงขนาดไหนก็ต้องเป็นอะไรสักวิชาหนึ่งให้ชาวบ้านเขาพึ่งได้

นางทองประศรีท่านว่า ‘จะได้รู้การณรงค์คงกระพัน ให้เหมือนกันสืบต่อพ่อขุนไกร’ พูดง่าย ๆ คือส่งไปเรียนแล้วต้องได้ เขามั่นใจกันอย่างนั้น เขาเองมีความรู้สึกว่าไม่ใช่ของยาก ทุกคนเรียนได้ ถึงเวลาเขาก็อยากให้ลูกหลานได้เรียน