[สุโข]

กราบนมัสการพระอาจารย์ที่เคารพ ผมมีคำถามต่อจากบ้านวิริยบารมีคราวก่อนครับ

๑. การที่ให้ฝึกกรรมฐานเพียงข้อใดข้อหนึ่ง ไม่ควรเปลี่ยนแปลงบ่อย ๆ นั้น หากกรรมฐานหลักของผมคืออานาปานสติ ควบคู่กับคำบริกรรม “พุทโธ” ผมก็ไม่ต้องสนใจเจริญพรหมวิหารเลย หรือว่าควรหาเวลาซักซ้อมบ้าง มากน้อยเพียงใด

๒. มีความรู้สึกเหมือนมีความโกรธ ผูกโกรธ ห่มในใจอยู่เนือง ๆ ตลอดทั้งวัน เป็นมานานแล้วครับ ควรทำอย่างไร จะใช้พรหมวิหารได้หรือไม่ หรือว่าใช้อานาปานสติ มีความรู้สึกว่าใช้พรหมวิหารจะมีผลต่ออาการขุ่น ๆ ที่อยู่ในใจมากกว่า แต่ไม่สามารถทรงไว้ได้นาน

๓. ที่พระอาจารย์เคยกล่าวถึงการเจริญเมตตาว่า “การฝึกซ้อมตลอดจนกระทั่งกำลังไม่มี ก็มีแต่จะโดนคู่ต่อสู้น็อกไปตลอด” นั้น อยากทราบว่าการพักจากการฝึกซ้อมก็คือการกำหนดรู้ลมหายใจ ใช่หรือไม่

๔. เวลาทำสมาธิ จะมีความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้เป็นทุกข์อยู่ในใจ และเหมือนกับว่าเราใช้กำลังบีบข่มมันเอาไว้ตลอด เพื่อไม่ให้มันกำเริบ แต่ไม่รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร จะว่าเป็นกิเลสตัวไหนก็ไม่แน่ใจ ควรจะทำอย่างไร

๕. ผมลองคลายการบีบข่มอาการที่ว่ามา แล้วรู้สึกว่ามันไม่เปลืองกำลัง สบายกว่า แต่อาการที่ว่ามันจะฟุ้งขึ้นในใจ ถ้าทำสมาธิอยู่บางทีก็ทนได้ ถ้าทนไม่ได้มันก็จะกลับไปบีบข่มไว้อีก ผมควรจะทำอย่างไร บีบข่มมันไว้ หรือว่าปล่อยให้มันเป็นไปตามสภาพของมัน คือเหมือนอาการมันจะฟุ้งขยายออกมา

๖. หลังจากทำสมาธิสักพักหนึ่ง พอรู้สึกว่ามีกำลัง ผมก็พิจารณาเส้นผม แล้วกำหนดให้แตกสลายกลายเป็นดินไป พอกลายเป็นดินก็จะมีความรู้สึกบางอย่าง เหมือนกับว่าใจมันสบายขึ้น แต่เป็นแค่ระยะสั้น ๆ เพียงเสี้ยววินาที ถือว่าทำถูกต้องหรือไม่ และเป็นการเจริญวิปัสสนาหรือไม่

๗. การที่ทำตัวเหมือนเด็ก เพื่อให้ผู้ใหญ่เอ็นดู ทั้ง ๆ ที่ก็โตแล้ว เป็นลักษณะของโมหะ ใช่หรือไม่ ต้องแก้ไขอย่างไร