[ลัก...ยิ้ม]

เช้าวันที่แปด หลวงปู่ท่านมารับแล้วพาขึ้นเขาวงพระจันทร์ เก้าคืนท่านสอนแต่แก่นธรรม เรื่องของจิต ไม่ได้แสดงอะไรนอกจากรู้จิตเรา คิดอะไรท่านรู้หมด อย่างเราคิดว่าท่านเป็นใคร? ชื่ออะไร? คุยกันเก้าคืนยังไม่รู้จักชื่อเลย! อยู่ ๆ ท่านก็บอก “อยากรู้ทำไม? พระมาจากไหน? ชื่ออะไร? รู้แล้วได้อะไร? สิ้นสงสัยหรือ?” ท่านรู้ความในใจของเราไปหมด จนไม่กล้าจะคิด ท่านบอกสงสัย คือ “โง่”

“ ไม่เข้าใจหรืออยากรู้ก็ปฏิบัติ ควบคุมจิตให้ได้รู้เอง ไม่ต้องถามใคร? ยังมีเรื่องราวอีกมากจากนี้ไป นี่เป็นเพียงมาให้เตรียมความพร้อมเสียก่อน เมื่อถึงเวลาจะได้ไม่ผิดพลาด พระมาหาพักอยู่ด้วยต้องมีอะไรแน่นอน รู้ว่าพระเป็นใครไม่ใช่ทางออก ทางออกคือการศึกษาหลักธรรม มีความขยันหมั่นเพียรในการเรียนรู้ ขัดเกลาจิตของตนเองก็เพียงพอแล้ว อย่าดื้อรั้นด้วยอารมณ์ตนเอง มันทำลายตนเอง มอบกายนี้ให้อยู่ในอำนาจความชั่วอยู่ทำไม ไม่กลับจิตกลับใจ เท่ากับเก็บความชั่วในอารมณ์ไว้เป็นมิตร ละทิ้งความดีแล้วจะมีชีวิตอยู่ทำไม? ไม่รู้จักคิด! จะเป็นคนอยู่หรือ? คิดให้ดี คิดง่าย ๆ เรียกคนใจง่าย แล้วมันจะมีผลตามมา มาแล้วมันจะแก้ยาก แก้ได้ก็เหนื่อยเปล่าโดยใช่เหตุ เกิดเป็นคนไม่รู้จักคิดแล้วจะทำอะไร ใช้อารมณ์ใฝ่ชั่ว ไม่คิดดี พระมาหาก็เหนื่อยเปล่า! รับเป็นศิษย์ก็เหมือนได้ก้อนอิฐก้อนกรวด! ได้แต่ซากเน่าเหม็น! ช่างอับจนจริง ๆ เข้าใจหรือยัง?”