[เถรี]

ครูฝึกถามไปถามมาเขาก็หมดอารมณ์ เข็นไม่ไหวแน่นอน ครูเขาก็เงียบ ไม่รู้ไปสอนคนอื่นหรือเปล่า ? ส่วนอาตมาเคยชินกับภาวนา ก็ภาวนาไปเรื่อย ปรากฏว่าได้ยินครูฝึกข้างหลัง ถามลูกศิษย์ของท่านว่า
"ให้นึกถึงพระพุทธรูปองค์ใดองค์หนึ่งที่เรารักเราชอบมากที่สุด นึกออกไหม ? นึกได้ไหมคะ ?" พอได้ยิน ปากอาตมาเผลอหลุดออกไป "นึกได้ครับ" เพราะว่าอาตมาภาวนาโดยการจับภาพพระควบกับลมหายใจเข้าออกมาตั้งหลายปีแล้ว ครูฝึกเขาก็ถามว่า "อธิบายได้ไหมว่าเป็นลักษณะอย่างไร ?"

ทำไมจะอธิบายไม่ได้ นั่งจ้องภาพพระมาตั้ง ๓ ปีอาตมา ก็ว่าไปเรื่อยฉอด ๆ ๆ นั่นแหละ และด้วยความพาซื่อ เพราะซื่อถึงขนาดตอนเขาให้จัดเครื่องไหว้ครู อาตมาไม่มีอะไรสักอย่าง ไปแต่ตัวจริง ๆ พวกบรรดาพี่ ๆ เขาก็จัดหาให้ แล้วเขาก็บอกในเรื่องของเงินบูชาครู ให้บูชาด้วยเงินสลึงหนึ่ง ต้องจ่ายเอง เพราะถือว่าเป็นทานบารมี อาตมาก็อุตส่าห์วิ่งไปปากซอยสายลม เพื่อไปแลกเงินให้เขา ซื่อได้ขนาดนั้น ตอนนั้นไม่รู้จริง ๆ ว่าใส่เกินก็ได้

พอครูฝึกเขาบอกอย่างไรอาตมาก็ทำตาม ครูฝึกเขาว่าไปเรื่อย ใจของอาตมาก็น้อมตามไปเรื่อย อธิบายพุทธลักษณะไปเรื่อย ท้ายสุดครูฝึกบอกว่า
"ให้ลองนึกกราบขอบารมีองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ดูว่าถ้าพระองค์ท่านเสด็จมาสงเคราะห์เราจริง ขอให้เปลี่ยนพระอิริยาบถ ตอนนี้ภาพพระของคุณเป็นลักษณะไหน ?"
"เป็นลักษณะนั่งสมาธิอยู่"
"ให้ขอประทานอนุญาต ขอให้พระองค์ท่านประทับยืนดูสิ ได้ไหม ?"

ตอนนี้แหละที่ยอมรับว่ามโนมยิทธิ คือของจริง ไม่ใช่เรื่องที่เราคิดไป เพราะว่าภาพพระที่อาตมาจับมาตั้ง ๓ ปี เป็นท่านั่ง อยู่ ๆ พระองค์ท่านลุกขึ้นยืนเฉยเลย..! พอพระท่านลุกขึ้นได้ครูฝึกท่านก็บอกว่า "คราวนี้จะไปไหนก็ขอให้พระท่านพาไป" อาตมาก็ไปกับพระท่าน