[ตัวเล็ก]

“อวิชชาปัจจะยา สังขารา” อวิชชา คือ “ความไม่รู้แจ้ง” ย่อมเป็นปัจจัยให้เกิดความนึกคิดปรุงแต่ง

“สังขาระปัจจะยา วิญญาณัง” เมื่อเกิดการนึกคิดปรุงแต่งก็ย่อมเกิดความรู้สึกรับรู้สิ่งต่าง ๆ ขึ้นมา

“วิญญาณะปัจจะยา นามะรูปัง” ในเมื่อความรู้สึกทั้งหลายเหล่านี้ปรากฏขึ้น ก็ต้องมีเครื่องอาศัยคือ “นามรูป” ซึ่งก็คือร่างกายนี้ เพราะถ้าไม่มีร่างกายนี้ ความรู้สึกย่อมไม่มี ความสุขความทุกข์ทั้งหลายย่อมไม่ปรากฏ

“นามะรูปะปัจจะยา สะฬายะตะนัง” ในเมื่อมีนามรูปคือร่างกายนี้ ก็ย่อมมีอายตนะคือเครื่องรับสัมผัสทั้งหก ได้แก่ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ

“สะฬายะตะนะปัจจะยา ผัสโส” เมื่อมีอายตนะทั้งหกคือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ก็ย่อมมีผัสสะก็คือการสัมผัส การกระทบ การรับรู้ ก็คือตาเห็นรูป หูได้ยินเสียง จมูกได้กลิ่น ลิ้นได้รส กายสัมผัส ใจครุ่นคิด