[เถรี]

ถาม : บ้านเมืองถ้าไม่มีขื่อมีแปก็อยู่ไม่ได้ ?
ตอบ : บ้านเรามีขื่อมีแป แต่เป็นขื่อแป ๒ มาตรฐาน ไปนึกถึงสมัยราชวงศ์หมิง หมิงไท่จู่ก็คือจูหยวนจางขึ้นครองราชย์ พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ชาวบ้านอยู่ดีกินดี แต่ปรากฏว่าพวกบรรดาข้าราชการโกงกันสะบั้นหั่นแหลก โกงขนาดเป็นครึ่งหนึ่งของภาษีทั้งประเทศ ๒๔๐ หมื่นตำลึง โกงกันได้ขนาดนั้น ๒๔๐ หมื่นเป็นสมัยนี้ยังรู้สึกสยดสยองเลย ๑๐๐ หมื่นก็ ๑ ล้าน นี่ ๒๐๐ กว่าหมื่น แล้วนั่นคนเดียว คิดดูว่าที่เหลือโกงกันไปเท่าไร ?

แล้วคนเขาว่าจูหยวนจางเป็นกษัตริย์ที่โหดร้ายมาก พอชิงแผ่นดินได้แล้วก็ฆ่าคนโน้นฆ่าคนนี้ ท่านตั้งใจทำเพื่อให้เขาหลาบจำ ท่านอุตส่าห์ให้นโยบายว่า ประเทศเพิ่งฟื้นขึ้นมาจากสงคราม เหมือนลูกนกเพิ่งหัดบิน เหมือนหน่ออ่อนที่เพิ่งปลูกลงไป จะไปจับนกถอนขนหรือจะไปโยกรากเพื่อให้หน่ออ่อนเคลื่อน เดี๋ยวก็ตาย ขนาดพระองค์ท่านสั่งห้ามเด็ดขาด ก็ยังทำกันได้ขนาดนั้น

ส่วนบ้านเราอาตมาเห็นคาตา ถึงวันที่ ๓๐ กันยายนแล้วเพิ่งใช้งบประมาณได้ ๓๐ เปอร์เซ็นต์เอง อีก ๗๐ เปอร์เซ็นต์เขาใช้หมดภายในวันนั้นเลย เพราะว่าช่วงนั้นไปช่วยงานเผยแผ่จริยธรรมพอดี ก็เลยมีโอกาสเข้าไป คือ เสนอโครงการไปก็ต้องมีส่วนของงบประมาณอยู่ จึงได้เข้าไปดู เขาตั้งโต๊ะเซ็นอนุมัติทุกโครงการ พอเที่ยงคืนตรง วางปากกา เปิดแชมเปญฉลองกันเลย สรุปว่าทั้งปีใช้ ๓๐ บาท อีก ๗๐ บาทใช้หมดภายในวันเดียว ถามเขาว่าทำไมไม่ส่งคืน ? เขาบอกว่าถ้าส่งคืนต่อไปจะขอใหม่ไม่ได้ สรุปว่าบ้านเราที่เจริญมาจนทุกวันนี้ พัฒนาด้วยงบประมาณไม่เกิน ๓๐ เปอร์เซ็นต์ ที่เหลือกินกันหมด..!

ถาม : งบประมาณเหลือก็ไปสัมมนาต่างจังหวัดกัน ?
ตอบ : ที่ไหน ๆ ก็เหมือนกัน อย่างงบประมาณดูงาน จริง ๆ ก็คือให้เขาพาลูกพาเมียไปเที่ยว ไปดูงานเท่าไร ๆ ทำไมบ้านเราจึงไม่ดีกว่าเดิม อาตมาไปดูงานยุโรปเสร็จแล้วเขียนสรุปส่งท่านอาจารย์ ๕ บรรทัด ท่านอาจารย์ตกตะลึง ถามว่า “เอาแค่นี้จริง ๆ หรือ?” บอกว่า “แค่นี้จริง ๆ ครับ”

อาตมาสรุปว่า ถ้าเรารักษาของเก่าจนขายได้แบบอิตาลี รักษาธรรมชาติจนขายได้แบบสวิตเซอร์แลนด์ แล้วก็สร้างแบรนด์จนขายได้แบบฝรั่งเศสก็พอแล้ว แต่ทั้งหมดนี่ไม่ต้องทำหรอก แค่สร้างจิตสำนึกคนของเราให้เท่าเขาก็พอแล้ว ตกลงไปดูงาน คนอื่นเขาเขียนรายงานกันหนาเป็นปึก ของอาตมามีรายงานอยู่ ๕ บรรทัด แล้วไม่เต็มบรรทัดด้วย