[เถรี]

ถาม : เราเบื่อ เราหนีไม่พ้น ?
ตอบ : ให้เห็นเป็นธรรมดา ถ้าไม่พิจารณายอมรับกฏของกรรม ก็ต้องเห็นธรรมดาเป็นอย่างนี้ ถ้าเราตายแล้วก็ไปพระนิพพาน ขึ้นชื่อว่าการมีชีวิตอยู่ไม่เกินร้อยปี ก็เหมือนกับพริบตาเดียว ทำไมเราจะอยู่ไม่ได้ ? ก็จะปล่อยวาง ไม่ไปแบกไว้ หรือเรามีเวลาแค่วันนี้วันเดียว ถ้าละเอียดขึ้นไปเรามีเวลาแค่ชั่วลมหายใจเดียว ทำไมเราจะอยู่ให้ดีไม่ได้ ? ในเมื่อเราไม่ไปแบก เราก็ไม่ทุกข์

ถาม : คิดแบบนี้ต้องภาวนา ?
ตอบ : ต้องอาศัยกำลังสมาธิเหมือนกัน ถ้ากำลังสมาธิไม่พอ ถึงคิดได้ก็ตัดไม่ขาด สองอย่างต้องทำร่วมกัน สลับกันไปสลับกันมา เหมือนคนผูกขาติดกัน ต้องผลัดกันก้าว ถ้าก้าวข้างเดียว พอไปสุดเดี๋ยวก็เด้งกลับ

ถาม : ตอนทำสมาธิติดแค่ปีติ ?
ตอบ : การที่เราคิดพิจารณา ถ้าคิดได้ลึกซึ้งจริง ๆ จะค่อย ๆ เป็นสมาธิไปเอง แต่อย่างน้อยเราก็มีปีติช่วยได้บ้าง เรื่องของปีติที่ติดอยู่นาน เพราะอายคนอื่นเขา อยากจะเลิกก็เลิกได้ แต่พอก้าวข้ามไม่ได้ กำลังใจถึงตรงนั้นก็เป็นอีก เพราะฉะนั้นต้องยอม ปล่อยให้เต็มที่ไปเลย

ถาม : พอเราภาวนาเต็มที่ เกิดปีติ เราก็ปล่อยไปเลย ไม่ไปภาวนา ก็เลยแพ้กิเลส ?
ตอบ : ลองใหม่ดู เผื่อจะคลำถูกช่อง ถึงเวลาเราก็พิจารณาไปเรื่อย มีโอกาสก็สร้างสมาธิให้เขาหน่อย ไม่อย่างนั้นเหมือนกับเราใช้เงินไปเรื่อย ไม่หาเพิ่ม ทุนก็หมด เอ้า..ไปทำหน้าที่ต่อไป ชาตินี้ชาติเดียวเท่านั้น

ถาม : ทุกครั้งที่มีการทำสมาธิ อารมณ์จะตัดไปเลย ?
ตอบ : ปล่อยให้เต็มที่ไปเลย ถ้ารู้จักสังเกตจริง ๆ จะเห็นว่าจิตใจข้างในเราสงบ เป็นแต่อาการภายนอกเท่านั้น

ทำของเราให้เต็มที่ เด็ก ๆ มีบุญมีกรรมของเขาเอง ถึงไม่มีเราเขาก็อยู่ได้