[เถรี]

"สมัยก่อนพระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดท่าซุง ท่านแนะนำหลวงปู่รูปนั้นบ้าง หลวงพ่อรูปนี้บ้าง ให้ลูกศิษย์ไปกราบ ไปศึกษาปฏิปทาการปฏิบัติ ลูกศิษย์บางคนก็ไหลหายไปจากวัดท่าซุง แต่หลายท่านก็มีความฉลาดเพียงพอ ไปศึกษาแล้วเห็นว่าเป็นปฏิปทาที่เหมือน ๆ กัน เป็นไปในรอยเดียวกัน ถือเอาตามแนววิสุทธิมรรคหรือพระไตรปิฎกเหมือน ๆ กัน ท่านทั้งหลายเหล่านี้เห็นเข้า ก็เกิดความมั่นใจว่าครูบาอาจารย์ของตนสอนดีแล้ว สอนถูกแล้ว พอไปหลาย ๆ สำนักเห็นลักษณะเดียวกัน ก็จะเกิดศรัทธาปักมั่นต่อครูบาอาจารย์ของตนเอง แล้วตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติให้เกิดผล ส่วนท่านที่ไหลหายไปเลย ครูบาอาจารย์ท่านก็ถือว่าหมดภาระของท่านไป

ฉะนั้น..ในส่วนของการถือมงคลตื่นข่าวมักจะมีอยู่เสมอ ไม่ว่าจะสำนักไหนก็ตาม ถึงเวลาก็ที่โน่นดี ที่นี่ดี หารู้ว่าไม่ว่าสิ่งที่ดีนั้นเป็นความดีของใคร เป็นของเขาหรือเป็นของเรา ? อาตมาเคยเปรียบว่าเราไปชมสมบัติของเศรษฐี ไปชมเศรษฐีบ้านเหนือบ้าง บ้านใต้บ้าง บ้านตะวันออกบ้าง บ้านตะวันตกบ้าง ชมไปเถอะ..ทั่วประเทศและต่างประเทศ ชมไปแล้วสมบัติก็ยังเป็นของเศรษฐีอยู่เหมือนเดิม แล้วสมบัติของเราอยู่ที่ไหน ? เรามีสมบัติเพียงพอที่จะอวดอ้างกับคนอื่นเขาได้บ้างหรือไม่ ?

แบบเดียวกับที่เขาสอนให้นักบวชพิจารณาว่า “คุณวิเศษของเรามีบ้างหรือไม่ เพื่อจักไม่เก้อเขินเมื่อเพื่อนสหธรรมิกไต่ถาม” จึงอยากให้ทุกท่านทบทวนว่า การปฏิบัติของเราตั้งแต่ต้นมาจนบัดนี้ แต่ละท่านทำมาไม่ใช่น้อย ๆ บางคนทำมาหลายสิบปี ถ้าอย่างของอาตมาเองก็ ๔๐ ปีถ้วน ๆ พอดี เพราะเริ่มทุ่มเททำให้แบบมอบกายถวายชีวิตในปี ๒๕๑๘ ทำมามากกว่าอายุของหลาย ๆ คนที่อยู่ที่นี่ หลายท่านในที่นี้ก็ทำมาลักษณะอย่างนั้น แล้วเรามีความดีอะไรที่เพียงพอจะอวดอ้างต่อคนอื่นเขาบ้าง ? ไม่ใช่อวดในลักษณะของมานะหรือถือตัวถือตนว่า ฉันทำได้ดีกว่า ฉันทำได้เหนือกว่า แต่ว่าให้มีสิ่งที่สามารถพูดด้วยความมั่นใจว่า การปฏิบัติแนวนี้มีผลจริง เพราะเราทำมาด้วยตัวเองแล้ว"