[เถรี]

เมื่อสภาพจิตของเรามาอาศัยร่างกาย ที่ประกอบด้วย ดิน น้ำ ไฟ ลม มีหัวมีหู มีหน้ามีตาขึ้นมา เราก็ไปยึดว่าเป็นเรา เป็นของเรา พยายามแยกให้ชัด ดูให้เห็น ยอมรับให้ได้ว่า ร่างกายนี้ไม่มีอะไรเป็นเรา เป็นของเรา เป็นสิ่งที่ประกอบไปด้วยความทุกข์เป็นปกติ เกิดกี่ชาติก็ทุกข์เช่นนี้ มีทางเดียวที่จะพ้นไปได้คือพระนิพพาน

ก็ให้เอาจิตสุดท้ายจับภาพองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าบนพระนิพพาน หรือว่าจะเกาะพระนิพพานอย่างเดียวก็ได้ แล้วก็รักษาอารมณ์ใจของเราเอาไว้ เมื่อสภาพจิตทรงตัวไประยะหนึ่ง ก็จะเริ่มคลายออกมา เมื่อเริ่มจะฟุ้งซ่าน เราก็มาทบทวนพิจารณาใหม่ ทำแบบนี้ย้ำแล้วย้ำอีก ซ้ำแล้วซ้ำอีก จะเบื่อไม่ได้ เพื่อป้องกันไม่ให้จิตของเรากลับกลอก เห็นว่าร่างกายนี้มีความดี มีความเที่ยง

เมื่อทุกคนทำเช่นนี้แล้ว ก็ให้รักษาอารมณ์ใจอย่างนี้เอาไว้ จนได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านเติมบุญ
วันเสาร์ที่ ๒ กันยายน ๒๕๖๐
(ถอดจากเสียงเป็นอักษรโดยคะน้า)