[เถรี]

วันนี้รู้สึกดีใจมากที่ได้รับนิมนต์ให้มาบรรยายเกี่ยวกับเรื่องที่แทบจะเป็นตัวตนของอาตมภาพเลย หลายท่านเห็นว่าอาตมภาพจบปริญญาเอก แม้ว่าในแรกเริ่มจะเป็นการจัดการ แล้วตอนหลังเป็นพุทธศาสนาก็ตาม แต่ว่าโดยตัวตนที่แท้จริงแล้ว อาตมาเริ่มมาจากการปฏิบัติธรรม หรือว่าเรื่องของกรรมฐาน

ในหัวข้อที่ได้รับในวันนี้ก็คือ "ความเชื่อเรื่องพระเครื่องและเครื่องรางของขลังในสังคมไทย" พวกเราต้องทำความเข้าใจนิดหนึ่งว่า เรื่องของพระเครื่อง เรื่องของเครื่องรางของขลัง ปะปนรวมกันอยู่กับเรื่องของเวทมนตร์คาถา ซึ่งหลายท่านใช้คำว่า "ไสยศาสตร์" แม้แต่หลวงพ่อที่สอนให้กระผม/อาตมภาพปฏิบัติมา ท่านก็ยืนยันว่า "ทั้งหมดที่ข้าสอนแกไป นักวิชาการเขาบอกว่าเป็นไสยศาสตร์"

แต่คราวนี้มีบางท่านมาแยกว่าเป็น "ไสยขาว" กับ "ไสยดำ" ก็คือถ้าเอาไว้ช่วยเหลือคนอื่นจัดเป็นฝ่ายขาว เป็นพวกพระเอก แต่ถ้าหากว่าเอาไว้ทำร้ายคนอื่น เขาถือว่าเป็นฝ่ายดำ แต่อาตมภาพศึกษาแล้วทั้งสองฝ่าย สรุปว่าเป็นหัวใจพระคาถาจากพระไตรปิฎกแทบทั้งนั้นแล้ว ก็เลยสงสัยว่าเป็นเพราะอะไร ?

หลังจากที่ศึกษาลึกซึ้งเข้าไปแล้ว ถึงได้เข้าใจ เป็นพุทธพจน์บทพระบาลีที่ว่า มโนปุพฺพงฺคมา ธมฺมา มโนเสฏฺฐา มโนมยา ก็คือธรรมทั้งหลายมีใจเป็นหัวหน้า มีใจประเสริฐสุด สำเร็จได้ด้วยใจ แปลว่า เรื่องของเวทมนตร์คาถานั้น จริง ๆ แล้วเป็นแค่เครื่องโยงใจให้เป็นสมาธิ เมื่อใจเป็นสมาธิแล้ว เรานึกต้องการอย่างไรก็จะเป็นอย่างนั้น เพราะว่ากำลังของใจเพียงพอที่จะทำให้เกิดเรื่องนั้นขึ้นมาได้

ในเมื่อเป็นไปลักษณะนั้น ก็ไปเข้าใจตามประวัติหลวงปู่ปาน วัดบางนมโคที่ท่านบอกว่า มีอยู่วันหนึ่ง หลวงปู่เนียม วัดน้อย ครูบาอาจารย์ของท่านโดนงูเห่ากัด แล้วหลวงปู่เนียมก็ไปนั่งเป่าตัวเอง..หาย เนื่องเพราะว่าสมัยนั้นไม่มีเซรุ่มไม่มีอะไรทั้งนั้น เมื่อหลวงปู่ปานถามว่า "หลวงพ่อใช้คาถาอะไรครับ ?" หลวงปู่เนียมบอกว่า "เจ็ดตำนานทั้งหัว เอ็งชอบตรงไหนก็ว่าไปเลย" นั่นคือเรื่องของมโนมยา ถ้าจิตมีพลังงานเพียงพอ คิดจะให้เป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น ก็คือสำเร็จด้วยใจ