[เถรี]

"เราจะเห็นว่าในสมัยก่อน ๆ นี้ หลวงพ่อรูปใดขึ้นมาเป็นเจ้าอาวาส ก็เป็นที่พึ่งของชาวบ้านได้เลย เพราะท่านศึกษาวิชาต่าง ๆ จากครูบาอาจารย์มา ต่อให้ไม่หลากหลาย มีแค่อย่างใดอย่างหนึ่ง ก็กลายเป็นที่พึ่งให้ชาวบ้านเขาได้

อย่างหลวงพ่อบางองค์เก่งต่อกระดูกอย่างเดียว แต่ท่านต่อกระดูกเก่งเกินมนุษย์มนา บางคนเข้าไปในวัดก็ยังงง ๆ เพราะว่าไก่มีตีนเป็นเป็ด เป็ดมีตีนเป็นไก่ ท่านทดลองวิชาด้วยการสับขาออกแล้วต่อใหม่ ถ้าต่อไม่ได้นี่เดือดร้อนเลย ...(หัวเราะ)... ยังดีว่ามีการทดลองด้วยการเอากิ่งไม้แห้งมาหักก่อน แล้วว่าคาถาประสานจนกิ่งไม้ติดกันได้ ถึงได้ไปลองกับของจริง

เป็นแค่วิชาเดียวก็ปางตายแล้ว ถ้าเป็นหลาย ๆ อย่างแบบหลวงปู่ปานนี่สาหัสเลย สมัยหลวงปู่ปานบาลีก็ต้องสอน พระเณรเป็นร้อย ๆ มาขอเรียนด้วย รักษาโรคก็ต้องรักษา คนเป็นร้อย ๆ มาทุกวัน ที่อาการหนักก็ค้างอยู่กับวัด วัดก็ต้องเลี้ยงอาหาร ต้องหาที่พักให้

ดังนั้น..เรื่องพวกนี้ถ้าศึกษาไว้บ้างก็จะดี ไม่มีไว้เลยก็ลำบาก ทุกวันนี้ในส่วนของจังหวัดกาญจนบุรี ถึงเวลาเอ่ยถึงเรื่องเกินมนุษย์มนา ส่วนใหญ่เขาจะจิ้มไปที่วัดท่าขนุน อาตมาโดนยกตัวอย่างจนไม่รู้ว่าจะหนีไปไหนแล้ว เพราะว่าในระหว่างพระกับฆราวาสมีศีลห้ามไว้ว่า ห้ามภิกษุอวดอุตริมนุสธรรมต่อฆราวาส แต่ในระหว่างพระด้วยกันไม่มีข้อห้าม เพราะเป็นอุปสัมบัน ผู้มีศีลเสมอกัน ในเมื่อไม่มีข้อห้าม โอกาสที่เขาจะรู้เห็นก็ง่ายกว่า"