[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "สิ่งที่สำคัญที่สุดในการปฏิบัติก็คือ ต้องประคับประคองรักษาอารมณ์การปฏิบัติเอาไว้ ตอนนั้นสมาธิหรืออารมณ์ใจของเราทรงตัวเท่าไร ตอนลุกขึ้นทำงานทำการหรือเดินจงกรม อารมณ์ต้องทรงตัวได้เท่านั้น ไม่ใช่ลุกก็หลุด ลุกก็หล่นหาย ถ้าลักษณะอย่างนั้นจะกลายเป็นทำแล้วเสียเปล่า เป็นคนขยัน...ทำงานทุกวัน แต่ไม่มีผลงานไว้แสดงให้ใครดูได้เลย

เรื่องทั้งหลายนี้ก็ขึ้นอยู่กับพวกเราว่าเข็ดหรือยังกับการที่จิตตก สมาธิตก กรรมฐานแตก กว่าจะไขว่คว้าคืนมาได้เป็นเรื่องที่ยากเหลือเกิน ถ้าเข็ดแล้วก็พยายามประคับประคองรักษาไว้ ตอนอาตมาฝึกกสิณใหม่ ๆ นึกถึงภาพว่าเรากำลังเลี้ยงลูกแก้วที่อยู่บนปลายเข็ม เผลอหน่อยก็ตกแตกโป๊ะ ทำอย่างไรที่เราประคองไม่ให้ลูกแก้วตกได้ เพราะว่าถ้าเผลอภาพกสิณก็หาย พอภาพกสิณหายเราก็ต้องวิ่งไปหาวัสดุอุปกรณ์มาเริ่มต้นพิจารณาใหม่ เพ่งกันใหม่ แต่ถ้าเราประคับประคองไว้ได้ ก็ไม่ต้องเสียเวลาวิ่งไปหาอุปกรณ์อีก เป็นต้น"