[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "คุณลอร่าที่เขียนหนังสือเรื่องบ้านเล็กในป่าใหญ่ ในช่วงก่อนนั้นเขาเขียนเรียงความเพื่อที่จะสอบบรรจุครู ได้รับหัวข้อว่าความมักใหญ่ใฝ่สูง ไม่บอกด้วยว่าให้เขียนในทางด้านดีหรือเลว ตั้งหัวข้อมาเฉย ๆ

ลอร่าเขาเขียนว่า ความมักใหญ่ใฝ่สูงเป็นผู้ตามที่ดีแต่เป็นผู้นำที่เลว เพราะฉะนั้น..ถ้ามีความมักใหญ่ใฝ่สูงต้องควมคุมเอาไว้ให้เป็นผู้ตาม จะได้สนับสนุนให้เรากระทำสิ่งต่าง ๆ เพื่อก้าวไปสู่ความสำเร็จ แต่ถ้าเป็นผู้นำเมื่อไรก็พาเละเมื่อนั้น

พวกประเภทอยากดี อยากเด่น อยากดัง บางทีก็เห็นหลายคนที่ทำลักษณะอย่างนั้น เห็นแล้วก็สลดใจ บางท่านที่เราอยู่ในฐานะที่ตักเตือนได้ก็ตักเตือน แต่บางท่านเขาก็มองคนละแง่ พอตักเตือนไปเขาก็บอกว่า “อ้าว...ก็อาจารย์มีครบแล้วก็พูดได้สิ ผมยังไม่มีก็ต้องดิ้นรนหามา” ถ้าประเภทนี้เหนื่อย เป็นผู้มากด้วยบทบาท โปรดได้ยาก..!

จะว่าไปแล้วความมักใหญ่ใฝ่สูง ความทะเยอทะยานทั้งหลายเหล่านี้เกิดจาก "ตัวกู ของกู" ก็คือสักกายทิฐิบวกอติมานะ ต้องการให้คนเห็นความสำคัญของเรา ต้องการให้คนยกย่องเรา ต้องการให้เขาสรรเสริญเยินยอเรา เป็นต้น ถ้าสิ่งเหล่านี้ถ้านำหน้าเมื่อไร ก็จะเป็นอย่างที่คุณลอร่าบอกไว้ ก็คือเป็นผู้นำที่เลว มีแต่จะพาเราไปทางเสียอย่างเดียว แต่ว่าจะเป็นผู้ตามที่ดีถ้าเราควบคุมเอาไว้ได้ ก็คือทำอย่างไรให้เป็นไปโดยถูกต้องตามศีลตามธรรม

ทำอย่างไรที่เราจะค่อย ๆ สั่งสมความดีของเราไปเรื่อย ๆ จนท้ายสุดคนเขาเห็นแล้วเขายกย่องเอง ไม่ใช่ไปดิ้นรนตะเกียกตะกายเชียร์ตัวเองจนกระทั่งคนเขาเห็น ถ้าลักษณะอย่างนั้นไม่ได้เกิดจากความจริงใจของตัวเอง สิ่งที่เราทำต่อให้เป็นความดีก็จะไม่ยั่งยืน

อาตมาเคยพูดไว้ว่า “คนทำดีเพราะอยากทำจะทำได้ทน ทำได้นาน แต่คนทำดีเพราะอยากดี เมื่อความดียังไม่สนองตอบ อาจจะเลิกทำดีไปเลยก็ได้ เพราะขาดการอดทนและรอคอย” วาระ จังหวะ และโอกาสในชีวิตของแต่ละคนไม่เหมือนกัน บางคนสร้างบุญกุศลเก่าไว้มากก็มาถึงเร็ว บางคนสร้างบุญกุศลเก่าไว้น้อยก็มาถึงช้า"