[เถรี]

"ตอนที่อยู่ชายแดนตาพระยาซึ่งช่วงนั้น ทหารญวนเฮง สัมริน กำลังเข่นฆ่าคนเขมรด้วยกัน เขาก็ต้องหนีข้ามมาฝั่งไทย เป็นอะไรที่เห็นแล้วน่าสงสารสุด ๆ เพราะความเอารัดเอาเปรียบของคนไทยที่น่าตายมาก พลอยดิบกระป๋องนมหนึ่งแลกข้าวสารได้กระป๋องนมหนึ่ง โห...พลอยดิบราคาถูกก็จริงแหละ แต่คิดราคาแล้วให้ข้าวไปสักกระสอบหนึ่งก็ได้ พลอยดิบตั้งกระป๋องนม มาถึงบ้านเราเอามาเผาแล้วกลายเป็นพลอยเกรดดี ราคาแพงหูดับ

ถึงเวลาส่วนใหญ่จะมีทองติดตัวมา ไม่ใช่ประเภทสร้อยทองอะไร ส่วนใหญ่ก็เป็นทองแท่งทองก้อนมา ก็ต้องแลกทั้งอย่างนั้น ไม่อย่างนั้นแล้วก็ไม่มีกิน ส่วนใหญ่คนเป็นพ่อเป็นแม่ยอมอดได้ แต่ถ้ามีลูกเล็กมาด้วย อย่างไรก็ต้องตัดใจแลกเพื่อให้ลูกมีอาหารกิน

ไปเจอสถานการณ์แบบนั้น ถึงได้เห็นว่าเรื่องของเงินทองนี่ไม่มีราคาเลย อาตมาถึงมาคิด ๆ ว่า ถ้าเป็นสมัยนี้ก็ดี เราเองมีทองแท่ง ชิ้นละหนึ่งกรัม..ใช่ไหม ? ถึงเวลาก็แลกทีละชิ้น"