[เถรี]

"มีเด็กคนหนึ่งอายุน่าจะประมาณ ๘ ขวบ หรือ ๑๐ ขวบ เอาน้ำดำอัดลมเข้าไป สมัยก่อนเป็นขวดแก้ว เอาเข้าไป ๖ ขวด ไม่มีเสียงสักแก๊ก...! ใช้ผ้าขาวม้าพันมา พันเสร็จแล้วก็มัดติดหลัง คลานเข้าไป ถึงเวลาเขาสะกิดทีละเต็นท์เลยนะว่าใครจะเอา พวกเราก็ไม่มีเงินติดตัว ก็ต้องประเภทคนเมืองเข้าป่าหรือคนป่าเข้าเมืองอะไรประมาณนั้น มีสร้อย มีแหวน มีนาฬิกา ก็ถอดไปแลกกับเขา

บางคนเข้าไปนี่ข้าวผัดทั้งตะกร้าเลย น่าทึ่งมากว่าเขาเอาเข้าไปได้อย่างไร แสดงว่ารู้พื้นที่ทุกตารางนิ้วดีกว่าเรามาก แล้วพวกนี้รับผิดชอบมาก ขายข้าวผัดให้เรา กินเสร็จสรรพเรียบร้อยเก็บขยะคืนด้วย เก็บขยะคืนไม่พอ ยัดขยุกขยิกใส่มือ อะไรวะ ? ยอดฝรั่ง ให้เคี้ยวก่อน บอกว่าเดี๋ยวเจ้านายจะได้กลิ่น

พอเจอสถานการณ์อย่างนั้นถึงได้เห็นว่าของที่มีราคาที่สุด ไม่ใช่แก้วแหวนเงินทอง ไม่ใช่เครื่องประดับแพง ๆ ที่ติดตัว ถึงเวลาหิวไส้ขาดขึ้นมานี่ต้องถอดแลกกัน นาฬิกาเรือนหนึ่ง ตอนนั้นราคาประมาณ ๒,๐๐๐ กว่าบาท แลกข้าวผัดห่อหนึ่ง ๒,๐๐๐ กว่าบาทสมัยนั้นซื้อทองได้ตั้งบาทหนึ่ง"