[ลัก...ยิ้ม]

หลักเกณฑ์อันใหญ่หลวง

ระหว่างอยู่ศึกษากับหลวงปู่ที่วัดป่าบ้านหนองผือ จังหวัดสกลนคร ขณะกำลังนั่งภาวนา พิจารณาด้านปัญญา ในคืนหนึ่งก็เกิดผลอัศจรรย์ขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ดังนี้

“...พิจารณาร่างกายนี้แหละ พิจารณาลงไป ๆ ลึก ๆ นะ พิจารณาลงไป ๆ ร่างกายมันเป็นของมันเอง เวลามันจะเป็นขึ้นมา มันแปลกนะ ไม่มีใครช่วย ไม่มีใครตกใครแต่ง มันหากเป็นของมันเอง

พอจิตจ่อลงไปจุดเดียวเท่านั้น ร่างกายจะทำงานของมันเอง ผุพังแตกสลาย สลาย ๆ ลงไป พังลงไป ก็ยิ่งสนใจ ยิ่งดูความเป็นของมัน นั่นละ.. ธรรมท่านแสดง อันหนึ่งเหมือนผู้ดู อันหนึ่งเหมือนธรรมแสดงลวดลายต่าง ๆ สุดท้ายร่างกายนี้ก็พังลงไป ๆ หมด ยังเหลือแต่กองกระดูก พิจารณากองกระดูก กระดูกเหล่านี้.. มันก็เป็นดินเหมือนกัน เหล่านั้นก็เป็นดิน ส่วนที่ละเอียดมันก็ลงไปก่อนแล้ว อันนี้ส่วนหยาบมันก็จะลงเป็นแผ่นดินอันเดียวกันนี้แหละ พอว่าอย่างนั้น.. พรึบเลย นั่นเห็นไหมล่ะ ลงก็พรึบหมดเลย โลกธาตุดับหมด

‘โอ้โห.. อัศจรรย์!!! ลงเป็นชั่วโมง ๆ นะ’