[เถรี]

เรื่องของคาถาเป็นเครื่องโยงใจให้เป็นสมาธิ พอใจเป็นสมาธิคราวนี้ตั้งใจจะให้เป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น ไม่ได้อยู่ที่ตัวคาถา แต่ของอยู่ที่ใจเรา หลวงปู่เนียม วัดน้อย ท่านถึงได้บอกกับหลวงปู่ปาน วัดบางนมโคว่า บทไหนก็ใช้ได้นั่นแหละ ๗ ตำนานทั้งหัวใช้ไปเถอะ คือหนังสือสวดมนต์ทั้งเล่มนั่นแหละ จะเอาบทไหนก็ได้ถ้ากำลังใจใช้ได้ เพราะถ้ากำลังใจทรงตัว แค่คิดก็เป็นไปตามกำลังใจของเราแล้ว

เรื่องพวกนี้ควรจะเป็นเอาไว้บ้าง อันดับแรก ก็คือ บรรพชิตพึงพิจารณาเนือง ๆ ว่าคุณวิเศษของเรามีอยู่หรือไม่ เพื่อที่จะได้ไม่เก้อเขินเมื่อเพื่อนสหธรรมิกไต่ถาม อย่างน้อยกูก็มีคาถาที่ทำขึ้นสักบทละวะ ทำให้ขึ้นจริง ๆ สักบทหนึ่ง แล้วเราจะรู้ว่าต้องใช้กำลังใจแค่ไหน หลังจากนั้นก็ใช้เท่ากันหมด ฉะนั้น...ขอให้ได้บทหนึ่งก่อน ถ้าหากว่าบทหนึ่งได้บทต่อไปก็ไม่ยากแล้ว ถึงเวลาภาวนาไป ๆ ใจรำคาญแล้ว รู้สึกว่าตัน...ไปต่อไม่ได้ เราก็มาภาวนาคาถาแทน ตั้งใจไว้ว่าจะเอาเท่าไร สักบทละ ๑๐๘ จบ ก็ล่อไปครึ่งค่อนวันแล้ว