[เถรี]

เมื่อเป็นเช่นนั้นก็ทำให้เห็นว่า ญาติโยมทั้งหลายความจริงแล้วศึกษามามาก แต่ไม่ตรงจุด หรือว่าศึกษาเพียงผ่าน ๆ ไป ถึงเวลาไม่สามารถนำมาใช้กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตนเองได้ ก็กลายเป็นปัญหาในการปฏิบัติ แล้วถ้าหากว่ายิ่งตอนท้าย ๆ ของการเข้าถึงอานาปานสติ ก็จะประกอบไปด้วยองค์ฌานในระดับต่าง ๆ หลายท่านพอคำภาวนาหายไป ลมหายใจหายไป ก็ไปต่อไม่เป็น คำว่า ไปต่อไม่เป็น ก็คือ ลืมไปว่าเราเป็นเพียงผู้ดูเท่านั้น

เมื่อถึงเวลาลมหายใจเบาลง เราก็กำหนดดู กำหนดรู้ ว่าตอนนี้ลมหายใจเบาลง ถ้าลมหายใจหายไป คำภาวนาหายไป เราก็กำหนดดู กำหนดรู้ ว่าตอนนี้ลมหายใจหายไป คำภาวนาหายไป อย่าอยากให้เป็นเช่นนั้น และอย่าดิ้นรนให้หลุดพ้นจากสภาวะเช่นนั้น เรามีหน้าที่เป็นผู้ดูเท่านั้น

ถ้าสามารถทำกำลังใจอย่างนี้ได้ สมาธิของท่านก็จะดิ่งลึกลงไปตามลำดับ แล้วก็สามารถเข้าถึงอัปปนาสมาธิในขั้นสูง ตามที่ตนเองต้องการ หลังจากนั้นก็ยังต้องมาจัดการกับสมาธิภาวนาของเราอีก ด้วยการกำหนดให้พินิจพิจารณาในวิปัสสนาญาณรูปแบบต่าง ๆ เพราะว่าไม่เช่นนั้นแล้ว ถึงเวลากำลังใจของเราเมื่อตันแล้ว ไปต่อไม่ได้ ถ้าเราไม่พิจารณาวิปัสสนาญาณ กิเลส รัก โลภ โกรธ หลง จะเอากำลังสมาธินั้นไปฟุ้งซ่านแทน แล้วเราก็จะลำบากเดือดร้อน อย่างที่ประสบพบเห็นกันอยู่เนือง ๆ

ดังนั้น..ในเรื่องของไวรัส COVID–๑๙ นั้น ถ้าหากว่าเราตระหนักโดยไม่ตระหนก คือเป็นผู้ประกอบไปด้วยสติ การจะเป็นผู้ประกอบไปด้วยสติปัญญานั้น จะทิ้งอานาปานสติไม่ได้ จึงจำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องศึกษาอานาปานสติ เพื่อที่เราจะได้ใช้ประโยชน์ให้เต็มกำลัง ไม่ว่าจะทางด้านสมถกรรมฐานหรือวิปัสสนากรรมฐาน แค่อานาปานสติกองเดียว ถ้าท่านทั้งหลายตั้งใจทำจริง ๆ ก็สามารถหลุดพ้นจากกองทุกข์เข้าสู่พระนิพพานได้

ลำดับต่อไปขอให้ทุกท่านภาวนาและพิจารณาตามอัธยาศัย จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านเติมบุญ
วันอาทิตย์ที่ ๘ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๖๓
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย น้องผักชี)