[เถรี]

"พระพุทธเจ้าถึงได้ตรัสว่า “หมู่สาวกของพระองค์นั้นส่งจิตไปในธรรม น้อมนำเอาสิ่งที่เป็นประโยชน์แก่ตน ขณะที่บริวารของคณาจารย์ทั้ง ๖ ไม่ได้ส่งจิตไปในธรรม ไม่ได้น้อมนำเอาสิ่งที่เป็นประโยชน์ให้เกิดกับตน ก็เลยคุยแข่งกับอาจารย์”

แบบเดียวกับหลายที่หลายแห่ง พอถึงเวลาอาจารย์เริ่มบรรยาย ลูกศิษย์ก็คุยแข่ง แล้วทุกครั้งที่อาตมาไปบรรยายเขากลับตั้งใจฟัง ท่านอื่นก็เลยมานั่งสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ก็แค่พูดในเรื่องที่เขาสนใจก็หมดเรื่อง

ตอนไปเป็นประธานวิปัสสนาจารย์นำปฏิบัติที่วัดป่าเลไลยก์เป็นครั้งแรก พอผ่านไป ๓ วันบรรดาเจ้าคณะอำเภอ เจ้าคณะตำบล ๔๐ พรรษาบ้าง ๓๐ พรรษาบ้าง มากราบกันเป็นแถว ห้ามไม่ให้ท่านกราบ บอกว่าท่านอายุพรรษามากกว่า ท่านก็บอกว่า “ขอกราบในฐานะพระอาจารย์หน่อยเถอะ” ถามว่าแล้วนึกอย่างไรถึงมากราบ เขาบอกว่าพระอาจารย์ต้องมีอะไรดีแน่เลย เพราะปกติพวกผมไม่ฟังใคร แต่พระอาจารย์พูดทำไมถึงฟังก็ไม่รู้

แต่เสียตรงที่ว่า พอถึงเวลาอาตมาไม่อยู่แล้วเขาไม่ฟังใคร ก็คือคนที่เป็นอาจารย์ควรจะมีความรู้ความสามารถเหนือกว่า เพื่อที่จะได้สามารถควบคุมอบรมสั่งสอนลูกศิษย์ได้ แต่ถึงเวลาลูกศิษย์บางคนกลับมีดีกว่า"