[เถรี]

"อาตมาสร้างพิพิธภัณฑ์ ๑๐๐ ปีหลวงพ่อวัดท่าซุง แต่ทั้งพิพิธภัณฑ์จะมีรูปหลวงพ่อวัดท่าซุงอยู่รูปเดียว เพราะว่าเราอยู่ในที่ไหน เขาเคารพใครต้องเอาท่านนั้นเป็นใหญ่ จะเห็นว่าอาตมาอยู่ทองผาภูมิมา ๒๓ ปีแล้ว เพิ่งจะมีปีนี้ที่กล้ายกรูปหลวงพ่อวัดท่าซุงขึ้นมาไว้ข้างบน เพราะไม่อยากให้เกิดโทษกับคนอื่นเขา

สถานที่โน้นเขาเคารพหลวงปู่พุก หลวงปู่สาย ถ้าเราเอาหลวงพ่อวัดท่าซุงไป เจอคนปากเสียหน่อยเดี๋ยวเขาจะซวย ก็เลยจำเป็น จนกระทั่งแนวการปฏิบัติของอาตมาเป็นที่ยอมรับกัน เขารู้ว่าที่อาตมาทำนี่เป็นปฏิปทาหลวงพ่อวัดท่าซุง พอครบ ๑๐๐ ปีหลวงพ่อถึงได้กล้าหล่อรูปท่าน แต่ก็ต้องเอาไว้บนหมู่เรือนไทยด้านบน ก็คืออย่าให้สะดุดหูสะดุดตาข้างล่าง เราขึ้นไปกราบไปไหว้ให้ชื่นใจข้างบน

จำไว้ว่าปฏิบัติไปแล้วอย่าให้ กาย วาจา ใจ ของเราเป็นทุกข์เป็นโทษกับคนอื่น ถึงแม้จะเจตนาหรือไม่เจตนาก็เป็นกรรม แล้วถ้าตราบใดที่ยังสร้างกรรมอยู่ ตัวผูกมัดให้เราอยู่กับโลกก็จะมีแต่มากขึ้นเรื่อย ๆ ทำอย่างไรที่เราจะหยุดสร้างกรรมใหม่ แล้วก็พยายามที่จะชำระกรรมเก่า กรรมไม่สามารถที่จะล้างทิ้งกันได้หรอก แต่ถ้าเราสร้างบุญสร้างกุศล สร้างกรรมดีมากขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนกับเติมน้ำจืดลงในน้ำเค็ม พอเติมนานไป ๆ ความเค็มไม่ได้หายไปไหน แต่น้ำจืดมากจนไม่รู้ถึงรสเค็มนั้น"