[เถรี]

ปัจจุบันโลกของเราแข่งขันกันในลักษณะของ "ปลาใหญ่กินปลาเล็ก" ทำอย่างไรที่จะให้เขารักษาสภาพจิตใจของตนให้มั่นคง แล้วสามารถที่จะเห็นสถานที่ซึ่งเหมาะสมในการยืนหยัด ต่อให้ต้องแข่งขันกับคนอื่น ก็ให้แข่งในลักษณะที่ตนเองได้ทำสิ่งที่ชอบ ถ้าลักษณะนั้น ถึงจะได้ชื่อว่าเราประสบความสำเร็จในการผลิตเด็กทางการศึกษาอย่างแท้จริง

เรื่องบางเรื่อง ถ้าหากว่าพูดไป บางทีก็อาจจะขัดกับความรู้สึกของผู้บริหารทางการศึกษา ซึ่งมักจะไปดูตัวเลขความสำเร็จในการแข่งขันเบื้องต้น แต่ไม่ได้ไปติดตามดูความสำเร็จในการดำเนินชีวิตหลังจากที่เรียนจบไปแล้ว ถ้ามีการติดตามลักษณะนี้ เชื่อว่าผู้บริหารแต่ละคนจะตกใจมาก เพราะเด็กที่เรียนจบระดับปริญญาตรีในประเทศไทย ร้อยละ ๗๐ เป็นอย่างต่ำ ไม่ได้ทำงานตามวุฒิที่ตนเองเรียนมาเลย..!

เรื่องพวกนี้ขอฝากเอาไว้สำหรับผู้บริหารการศึกษาระดับสูง ถ้าเป็นถึงรัฐบาลหรือรัฐมนตรีได้ก็ยิ่งดี ว่าทำอย่างไรที่เราจะปรับการเรียนการสอนของแต่ละโรงเรียน ให้เหมาะสมกับบริบทของสถานที่นั้น ๆ ไม่ใช่ไปแข่งขันกันเฉพาะความจำอย่างเดียว ต่อให้การแข่งขันกันทางความจำ แล้วคุณชนะเลิศคณิตศาสตร์โอลิมปิก ฟิสิกส์โอลิมปิกมาก็ตาม บ้านเราก็เห่อแค่ "ไฟไหม้ฟาง" วูบเดียว หลังจากนั้นก็ไม่ได้สนับสนุนอะไรต่อเลย แล้วแต่เด็กจะไปกันตามความสามารถของผู้ปกครองที่จะสนับสนุน หรือว่าไปตามเวรตามกรรมของตนเอง..!

เพราะฉะนั้น..นักการศึกษาบ้านเราต้องคิดให้มากกว่านี้ ต้องปรับตัวให้มากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นแล้วเราจะไม่ทันความเปลี่ยนแปลงของทางโลก ซึ่งต้องอาศัยความมั่นคงทางจิตใจในการเข้ารับมือ จนกระทั่งบางทีอาจจะล้าหลังตกยุคไปเลย..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพุธที่ ๑๐ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)