[ลัก...ยิ้ม]

หลักสำคัญในการทำใจเราให้หนักแน่นเหมือนแผ่นดิน ทรงให้หลักไว้ ดังนี้


ก) ให้ละอารมณ์โลภ โกรธ หลงและโลกธรรม ๘ คืนไว้ให้แก่โลกตามเดิม เพราะบนโลกุตรนิพพานนั้นปราศจากวิญญาณ วิญญาณยังมีที่ใด ความเกิด แก่ เจ็บ ตาย ก็ยังมีอยู่ในที่นั้น (วิญญาณในที่นี้ทรงหมายถึงระบบประสาทสัมผัสทั้ง ๖ คือ ตา หู จมูก ลิ้น กายและใจ หรืออายตนะสัมผัสทั้ง ๖ นั่นเอง ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายหรือขันธ์ ๕ ซึ่งประกอบด้วยรูป เวทนา สัญญา สังขารและวิญญาณ)

ข) บุคคลบางกลุ่มหลงไปเกิดเป็นอรูปพรหม ซึ่งไม่ใช่โลกุตรพระนิพพาน เพราะหลงคิดไปว่าวิญญาณของขันธ์ ๕ (อันเป็นระบบประสาทสัมผัสของร่างกาย) ว่าเป็นจุติวิญญาณ (ใจ) จึงพาตัว (พาใจ) ขึ้นไปอยู่ในที่อันไม่มีรูป (อรูปฌาณ) หลงคิดว่าเป็นสุขในอรูปพรหม ซึ่งยังไม่เที่ยงจัดเป็นนิพพานโลกีย์ เมื่อหมดอายุของอรูปฌาณแล้ว ยังต้องมีเกิด แก่ เจ็บ ตายต่อไป (ข้อเท็จจริงพวกเล่นอรูปฌาณนั้นยังมีอารมณ์ไม่พอใจ (ปฏิฆะ) ในรูป ยังนึกรังเกียจรูปเลย เอาใจหนีรูปไปอยู่ในอรูป จึงมิใช่อารมณ์ตัดหรือละ ปล่อยวางรูปแต่อย่างใด เมื่อออกจากอรูปฌาน ตัวกิเลส ตัณหา อุปาทานและอกุศลกรรม ก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม)

ค) ผู้ปฏิบัติอริยมรรค (ศีล สมาธิ ปัญญา) ให้เต็มที่ จึงจักวางใจได้เหมือนกับแผ่นดิน

ง) เหตุที่เขาวางใจไม่ได้ เพราะยังถือตัวถือตนว่าเป็นเขาเป็นเรา หรือเป็นของเขาเป็นของเรา เป็นพวกเขาเป็นพวกเรา (สาเหตุเพราะคิดว่าร่างกายหรือขันธ์ ๕ เป็นเราเป็นของเรา หรือร่างกายเป็นอัตตา ตัวตน จึงปล่อยวางไม่ได้)