[เถรี]

สิ่งทั้งหลายทั้งปวงล้วนแล้วแต่เป็นอย่างนี้ ดังนั้น...เมื่อเราภาวนาจนกำลังใจทรงตัวดีแล้ว ก็ให้คลายกำลังใจออกมาพิจารณา ให้เห็นว่าร่างกายของเราก็ดี ของคนอื่นก็ดี ของสัตว์อื่นก็ดี ของวัตถุธาตุสิ่งของทั้งหลายก็ดี มีการเกิดขึ้นในเบื้องต้น เปลี่ยนแปลงไปในท่ามกลาง สลายไปในที่สุด หมุนเวียนอยู่เช่นนี้ไม่รู้จักจบจักสิ้น

เมื่อเราเห็นแล้วว่าสรรพสิ่งไม่มีอะไรเที่ยงแท้แน่นอน ก็จะเกิดความเบื่อหน่ายในความไม่รู้จักจบจักสิ้น หรือที่ภาษาวัยรุ่นสมัยนี้เขาบอกว่า "เยอะมาก" ความไม่รู้จักจบสิ้นที่หมุนเวียนทับถมอยู่นั้น ก็คือวัฏสงสารที่พาเราเวียนว่ายตายเกิดไม่รู้จบไปด้วย

เมื่อเราเห็นชัดเจนขึ้นมา สภาพจิตเกิดความเบื่อหน่าย ก็จะถอนสภาพจิตของตนเองมาจากการเกาะแน่นแฟ้นแต่เดิม กลายเป็นว่าสักแต่ว่ารู้ สักแต่ว่าเห็น สักแต่ว่าได้ยิน ไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับสิ่งทั้งหลายเหล่านั้นอีก เพราะเห็นแล้วว่าสิ่งทั้งหลายเหล่านั้นไม่เที่ยง

ในเมื่อไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว ไม่เข้าไปปรุงแต่ง ก็เท่ากับว่าเราตัดวงจรของการเวียนว่ายตายเกิดเหล่านั้นลง เพราะว่าสภาพจิตที่เป็นกลาง ไม่ปรุงแต่งไปใน รัก โลภ โกรธ หลง นั้น เป็นสภาพจิตที่ไม่มีอะไรผูกมัดได้