[เถรี]

ถ้ากำลังใจของเราทรงตัวเต็มที่แล้ว ก็คลายกำลังใจออกมาพิจารณา ให้เห็นสภาพความจริงของร่างกายของเรา ว่ามีการเกิดขึ้นในเบื้องต้น เปลี่ยนแปลงในท่ามกลาง สลายไปในที่สุด ระหว่างที่ดำรงชีวิตอยู่ก็เต็มไปด้วยความทุกข์ ไม่ว่าจะเป็นความทุกข์ของการเกิด การแก่ การเจ็บ การตาย การพลัดพรากจากของรักของชอบใจ การกระทบกับสิ่งที่ไม่รักไม่ชอบใจ การปรารถนาไม่สมหวัง การกระทบกับอารมณ์ไม่ชอบใจต่าง ๆ เป็นต้น

และท้ายที่สุดก็ไม่มีอะไรเป็นเราเป็นของเราให้ยึดถือมั่นหมายได้ เพราะว่าถึงเวลาก็เสื่อมสลายตายพัง กลับเป็นธาตุ ๔ คือ ดิน น้ำ ไฟ ลม คืนให้กับโลกไปดังเดิม ตัวเราก็เป็นเช่นนี้ ตัวคนอื่นก็เป็นเช่นนี้ สัตว์อื่นทั้งหลายก็เป็นเช่นนี้ วัตถุธาตุทั้งหลายก็เป็นเช่นนี้ ล้วนแล้วแต่ไม่เที่ยง ประกอบไปด้วยความทุกข์ และยึดถือมั่นหมายไม่ได้ เมื่อเป็นเช่นนี้เราควรปฏิบัติไปเพื่ออะไร ก็เพื่อการหลุดพ้นเข้าสู่พระนิพพาน

การที่เราจะเกาะพระนิพพาน ถ้าหากว่าท่านที่ได้มโนมยิทธิหรือว่าจับภาพพระเป็นกสิณ ก็เอาใจเกาะพระนิพพานหรือว่าเกาะภาพพระ โดยตั้งใจว่าองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าไม่ได้อยู่ที่ไหนนอกจากพระนิพพาน เราเห็นพระองค์ท่านคือเราอยู่ใกล้พระองค์ท่าน เราอยู่ใกล้กับพระองค์ท่านคือเราอยู่บนพระนิพพาน เอากำลังใจสุดท้ายจดจ่ออยู่กับพระนิพพานหรือภาพพระในลักษณะอย่างนี้

ถ้ายังมีลมหายใจอยู่ก็ดูลมหายใจเข้าออก ถ้ามีคำภาวนาอยู่ก็ภาวนาควบคู่ไปด้วย ถ้าหากว่าลมหายใจเบาลงให้รู้ว่าลมหายใจเบาลง ถ้าคำภาวนาหายไป ลมหายใจหายไป ก็ให้กำหนดรู้ว่าคำภาวนาหายไปลมหายใจหายไป อย่าไปอยากให้เข้าสู่สภาพนั้น และอย่าอยากให้พ้นไปจากสภาพนั้น เรามีหน้าที่ประคับประคองรักษาอารมณ์ใจและปฏิบัติในลักษณะนี้ในแต่ละวัน ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถ้าเป็นเช่นนั้นโอกาสที่ท่านทั้งหลายเข้าถึงมรรคผลก็จะมี

ลำดับต่อไปขอให้ทุกท่านภาวนาและพิจารณาตามอัธยาศัย จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านวิริยบารมี
วันเสาร์ที่ ๒ กรกฎาคม ๒๕๕๙
(ถอดจากเสียงเป็นอักษรโดยคะน้าอ่อน)