[เถรี]

การเห็นความตายเป็นปกติ เป็นเรื่องของบุคคลที่มีปัญญา เป็นบุคคลที่เห็นความไม่มีสาระแก่นสารในร่างกายของเรา ความไม่มีสาระแก่นสารในร่างกายของบุคคลอื่น ไม่ว่าจะกายเขากายเราก็ตาม เป็นเพียงส่วนประกอบของธาตุดิน น้ำ ลม ไฟ ให้เรามาอาศัยอยู่ชั่วคราวเท่านั้น เหมือนกับคนขับรถ เมื่อถึงเวลาก็ขับรถไป ทำหน้าที่การงานของตน ถ้ารถพัง ก็ทิ้งรถไปหารถคันใหม่

ดังนั้น..ความตายไม่ใช่ของน่ากลัว เป็นการเปลี่ยนผ่านเท่านั้น ก็คือเปลี่ยนผ่านจากสภาพร่างกายนี้ ไปสู่สภาพร่างกายอีกอย่างหนึ่ง ถ้าเป็นขันธ์ทิพย์ของเทวดา ของนางฟ้า ของพรหม ก็ถือว่าไม่ขาดทุน ถ้าเป็นขันธ์ของวิสุทธิเทพ คือบุคคลผู้หลุดพ้นเข้าสู่พระนิพพานไปแล้ว ก็ถือว่าได้กำไรอย่างใหญ่หลวง แต่ถ้าเป็นขันธ์ของมนุษย์ ก็ต้องถือว่าเกิดมาเสียชาติไปชาติหนึ่ง เพราะว่าไม่สามารถที่จะไปดีกว่าเดิมได้ ถ้าหลุดไปเป็นสัตว์เดรัจฉาน เป็นอสุรกาย เป็นเปรต เป็นสัตว์นรก ก็ขาดทุนย่อยยับลงไปตามลำดับ

เมื่อเราเห็นแล้วว่า การปฏิบัติของเราจะเจริญก้าวหน้าได้ ต้องไม่ทิ้งลมหายใจเข้าออกและคำภาวนา ยกเว้นบุคคลที่ภาวนาจนสภาพจิตละเอียดดิ่งลึกเป็นสมาธิขั้นสูง การภาวนาจะหายไปโดยอัตโนมัติ เราก็แค่รับรู้อยู่ เมื่อจิตถอนออกมา เราก็ตั้งหน้าภาวนาใหม่ และต้องไม่ลืมความตาย เพราะจะได้เป็นผู้ไม่ประมาท ตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติเพื่อความหลุดพ้นของเราต่อไป

ลำดับนี้ก็ให้ทุกคนตั้งใจภาวนาและพิจารณาตามอัธยาศัย จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา


พระครูวิลาศกาญจนธรรม
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านวิริยบารมี
วันศุกร์ที่ ๕ ตุลาคม ๒๕๕๕
(ถอดจากเสียงเป็นอักษรโดยทาริกาและเถรี)