[เถรี]

ดังนั้น..พอนักปฏิบัติไปถึงระดับหนึ่ง ตอนท้าย ๆ นี่จะสนใจโลกภายนอกน้อยมาก จะหนังจะละครจะอะไรสนุกแค่ไหนก็ทิ้งหมด เพื่อที่จะลุ้นว่าแต้มนี้ใครได้ ? ถ้าเราพลาดก็ต้องศึกษาไว้ว่าพลาดตรงไหน ? คราวหน้าอย่าได้พลาดอีก ถ้าหากว่าเราชนะก็ต้องระมัดระวังไว้ว่า คะแนนต่อไปอย่าให้เขาตีคืนไปได้

ช่วงที่แพ้ชนะก้ำกึ่งกัน มึงบ้างกูบ้าง มึงทีกูที เป็นอะไรที่สนุกสุด ๆ แต่เป็นเรื่องสนุกที่หัวเราะไม่ออก เล่าให้คนอื่นฟังก็สนุก เจอด้วยตัวเองแล้วจะรู้ ว่าประเภทสายตัวแทบขาดเป็นอย่างไร ? เพราะว่ากิเลสนั้นถอนออกจากใจเรายากสุด ๆ ฝังรากลึกชนิดที่ปัญญาไม่ถึงก็ค้นไม่เจอ..!

พวกเราแค่ลองถามตัวเองดู คนที่เรารักมีไหม ? ของที่เรารักมีไหม ? ทรัพย์สมบัติมีไหม ? ถ้าต้องทิ้งทั้งหมดลงไปในวันนี้ทำได้ไหม ? มาตายตรงข้อนี้แหละ..! จะต้องหาข้ออ้างสักอย่างหนึ่งที่จะไม่ทิ้ง เพราะว่ากิเลสมีมายามาก "โอ๊ย..อย่าเพิ่งเลย ยังไม่แก่ ทิ้งไปหมดได้อย่างไร ยังต้องเหลือเอาไว้ใช้ เดี๋ยวชีวิตตอนแก่จะลำบากนะ..!" รู้ได้อย่างไรว่าจะอยู่ยันแก่..?! ถ้าเกิดตายไปวันนี้ล่ะ..?

พระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง ท่านปราภว่าอยากได้พระบวช ๓ รูป จะบวชให้ท่านได้ไหม ? อาตมาก็กราบเรียนท่านว่า "ขอคิดดูก่อนครับ" ซึ่งความจริงได้คือได้ ไม่ได้คือไม่ได้ แต่วันนั้นหลวงพ่อใจดี ไปส่งท่านที่สนามบินดอนเมืองไปนิวซีแลนด์ ท่านก็เลยหัวเราะ "เออ..เดี๋ยวพ่อกลับจากนิวซีแลนด์ ค่อยให้คำตอบก็ได้"