[เถรี]

กล่าวถึงวัตถุมงคลหลวงพ่อสุ่น วัดศาลากุน "อันนี้เป็นเหล็กจาร ถ้าหากว่าเป็นไม้ครูจะเป็นสีดำแล้วก็ไม่มีปลาย ท่านทำสั้น ๆ แค่นี้เอง รากพุดซ้อนที่ใหญ่ขนาดนี้หายากสุด ๆ ท่านให้ช่างแกะเป็นลักษณะของลิงเหมือนกัน มีทั้งลิงจับเข่า มีทั้งลิงพนมมือ ต้องบอกว่าหายากกว่าหนุมานของท่านอีก คราวนี้เขาไปโรยแป้งเอาไว้เลยดูของเก่าไม่ได้ เพราะว่าปกติแล้วจะดูของเก่า จะมีฝุ่นมีอะไรจับอยู่ในซอกลายแกะ อันนี้เป็นไม้ไม่ใช่โลหะ ปลายเขาฝังตะปูไว้ คราวนี้ถ้าคนไม่เคยเห็นของไม่รู้จักของ เขาก็ตีปลอมเลย เสียของหมด

พอดีตอนทำไม้ครูล่าสุด อาตมาเอามาช่วยทำพิธีทั้งสองอัน มาทั้งไม้ครูทั้งเหล็กจารเลย เห็นว่าเป็นไม้ครูเหมือนกัน คนโบราณเวลาเขาตั้งใจทำอะไรจะดูงามมาก เอาแค่พี่ชายของอาตมาแกะง่ามหนังสติ๊กด้วยเขาควาย ยังใช้เวลาตั้ง ๖ เดือน ค่อย ๆ เอาเศษแก้วขูดเกลาทีละนิด ๆ

พี่ชายคนที่อาตมาบอกว่าปิ้งข้าวโพดแล้วไม่ไหม้สักเม็ด สุกเสมอกันทั้งฝัก อาตมานี่ประเภทรอจนไส้จะขาด เขาค่อย ๆ ปิ้ง ค่อย ๆ พลิกอยู่นั่นแหละ เป็นอาตมาก็แหย่พรวดเข้าไป ไหม้บ้างไม่ไหม้บ้างก็เอาแล้ว คนราคะจริตเป็นอย่างนั้นจริง ๆ

สมัยก่อนเขาไปฝึกซ่อมรถจักรยาน แล้วจะต้องต่อโครงรถจักรยาน ต้องเชื่อมทองเหลืองด้วยเตาฟู่ แกก็ประเภทมือหนึ่งจับโครงรถ มือหนึ่งก็ใช้เตาฟู่ ค่อย ๆ ไล้จนไม่มีรอยต่อ พวกเราเชื่อมนี่ต้องมีรอยต่อ แกเป่าจนกระทั่งลื่นเป็นเนื้อเดียวกัน ทำงานชาวบ้านเหมือนกับเป็นงานของตัวเอง จริตเขาเป็นอย่างนั้น ถึงเวลาก็ทำเต็มที่ ค่อย ๆ ทำจนกระทั่งท้ายสุดก็ต้องเลิก ทำดีเกินไปแล้วรถเขาไม่เสีย ไม่รู้ว่าจะซ่อมอะไร ทำดีเกินไปข้าวของไม่เสียไม่รู้ว่าจะซ่อมอะไร ท้ายสุดก็ไปทำไร่ดีกว่า สภาพจิตละเอียดอย่างนั้นถ้าปฏิบัติธรรมจะได้ดีเร็ว"