[เถรี]

เหตุที่เป็นดังนี้เพราะว่าพวกเราเน้นแต่ในเรื่องของสมถกรรมฐาน ก็คือการภาวนาเท่านั้น ขาดการพิจารณา ดังนั้น...เมื่อเราภาวนาจนอารมณ์ใจทรงตัวแล้ว ถ้าอารมณ์คลายลงออกมา ก็ให้นำเอาไตรลักษณ์ หรือลักษณะ ๓ อย่างของสรรพสิ่งทั้งหลายนี้ มาพิจารณาให้เห็นจริง ให้สภาพจิตของเรายอมรับให้ได้ ว่าร่างกายของเราก็ดี ร่างกายของคนอื่นก็ดี ร่างกายของสัตว์อื่นก็ดี มีความไม่เที่ยงเป็นปกติ ขณะดำรงชีวิตอยู่ก็มีความทุกข์เป็นปกติ แล้วท้ายที่สุดก็ไม่อาจจะยืนยงดำรงขันธ์เอาไว้ได้ เพราะว่ามีสภาพที่ไม่ใช่ตัวตนอันที่จะยึดถือมั่นหมายได้เป็นปกติ

ถ้าเราเห็นดังนี้ได้ จิตใจของเรายอมรับ ก็จะไม่หวั่นไหว ไม่เสียใจ มีแต่เพียงธรรมสังเวช ก็คือจะเห็นว่า โอหนอ..บุคคลที่ถือว่าเลิศที่สุดแล้วในประเทศของเรา ยังไม่อาจที่จะล่วงพ้นจากความตายไปได้ ขึ้นชื่อว่าตัวเราที่จะไม่ตายนั้นไม่มี เมื่อตัวเราจะต้องตายแน่นอน เราก็ต้องเตรียมพร้อม เพื่อให้คติที่ไปของเรานั้นแน่นอนในด้านที่ดีไว้ ก็คือต้องไปสุคติเท่านั้น

เราก็ต้องมาทบทวนศีลทุกสิกขาบทของเราให้บริสุทธิ์บริบูรณ์ ไม่ละเมิดศีลด้วยตนเอง ไม่ยุยงส่งเสริมให้ผู้อื่นละเมิดศีล และไม่ยินดีเมื่อเห็นผู้อื่นละเมิดศีล พยายามทำความเคารพในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์อย่างแน่นแฟ้นจริงใจ ไม่ล่วงเกินด้วยกาย ด้วยวาจา ด้วยใจ ทั้งต่อหน้าและลับหลัง และมีสติรู้ตัวอยู่เสมอว่าเราก็ต้องตายเช่นกัน แต่ว่าถ้าหากว่าเราตายแล้ว ขึ้นชื่อว่าการเกิดใหม่มามีร่างกายที่มีแต่ความทุกข์เช่นนี้ หรือว่ามาอยู่ในโลกที่มีแต่ความทุกข์เช่นนี้ จะไม่มีสำหรับเราอีก เราต้องการที่เดียวคือพระนิพพาน

ถ้ากำลังใจของเราปักแน่นมั่นคงเช่นนี้ได้ เราก็จะก้าวเข้าสู่ความเป็นพระอริยเจ้า ที่จะไม่หวั่นไหวต่อสิ่งที่มากระทบต่าง ๆ แม้กระทั่งความตาย จิตใจของเราจะมุ่งมั่นแน่วแน่ต่อองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าบนพระนิพพาน ถ้าเป็นเช่นนั้นจึงไม่เสียทีที่เราเป็นนักปฏิบัติกันมาเนิ่นนาน

ลำดับต่อไปขอให้ทุกท่านตั้งใจภาวนาและพิจารณาตามอัธยาศัย จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านวิริยบารมี
วันศุกร์ที่ ๔ พฤศจิกายน ๒๕๕๙
(ถอดจากเสียงเป็นอักษรโดยทาริกา)