[เถรี]

ในส่วนสุดท้ายที่ว่าเรามีกรรมเป็นของตน การทำความดีหรือความชั่ว เราก็ต้องรับซึ่งผลกรรมนั้น ๆ นี่คือความวิเศษสุดของพระพุทธศาสนา ที่เรามีกฎของกรรมให้รู้เห็นได้ชัดเจน ทำให้สามารถทำใจยอมรับกับเรื่องต่าง ๆ ที่มากระทบรอบข้างได้ ว่าธรรมดาเป็นเช่นนั้น เราทำเอาไว้เราถึงต้องมารับ ถ้าจิตใจสามารถปล่อยวางได้ดังนี้ ก็จะไม่มีความเครียด จะมีความทุกข์น้อยลง มีความสุขมากขึ้น เพราะว่าเราทำไว้ในอดีต เราจึงต้องมารับในปัจจุบัน ถ้าเราทำความดีในปัจจุบันให้ต่อเนื่องยาวนานพอ เราก็จะไปรับผลของความดีในอนาคต เมื่อเป็นเช่นนี้ สภาพจิตของเราก็จะดิ้นรนน้อย มีความเข้าใจความเป็นจริงในชีวิตมากขึ้น

ถ้ามีปัญญามากกว่านั้น ก็จะมองเห็นว่าแม้ว่าความทุกข์เหล่านั้นลดน้อยลง เพราะเราไม่ได้ปรุงแต่งวุ่นวาย แต่ก็ยังเป็นความทุกข์อยู่ดี ทุกข์ของการเกิด ทุกข์ของการแก่ ทุกข์ของการเจ็บ ทุกข์ของการตาย ทุกข์ของการพลัดพรากจากของรักของชอบใจ ทุกข์ของการปรารถนาไม่สมหวัง ทุกข์ของการกระทบกระทั่งอารมณ์ที่ไม่ชอบใจ สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ แต่ละวันประดังประเดเข้ามาหาเราอยู่ตลอดเวลา เหลือที่จะทนรับไหว เกิดอีกกี่ชาติก็มีแต่ความทุกข์เช่นนี้ เมื่อเป็นเช่นนั้น ขึ้นชื่อว่าความเกิดจะไม่มีกับเราอีก ถ้าเกิดอุบัติอันตรายถึงแก่ชีวิต หรือว่าหมดอายุขัยตายลงไปเมื่อไร เราขอไปพระนิพพานแห่งเดียว

ถ้าทุกท่านสามารถวางกำลังใจเช่นนี้ไว้ ไม่นิยมยินดีกับการเกิด ไม่มีความปรารถนาในร่างกายนี้อย่างแท้จริง ท่านทั้งหลายก็สามารถก้าวล่วงจากกองทุกข์เข้าสู่พระนิพพานได้

ลำดับต่อไปก็ให้ทุกท่านกำหนดดู กำหนดรู้ ลมหายใจเข้าออกของตนเอง ถ้ายังมีลมหายใจเข้าออกอยู่ ให้กำหนดรู้ลมหายใจเข้าออก ถ้ายังมีคำภาวนาอยู่ กำหนดคำภาวนาไปด้วย ถ้าลมหายใจเบาลง ให้กำหนดรู้ว่าลมหายใจเบาลง ถ้าลมหายใจหายไป คำภาวนาหายไป ให้กำหนดรู้ว่าขณะนี้ลมหายใจหายไป ขณะนี้คำภาวนาหายไป อย่าไปอยากดิ้นรนให้กลับมา และอย่าไปดิ้นรนเพื่อให้หายไป ให้เรากำหนดรู้ไปตามสภาพปกติเช่นนั้น รักษาอารมณ์นี้เอาไว้ จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา


พระครูวิลาศกาญจนธรรม
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านวิริยบารมี
วันศุกร์ที่ ๑ พฤศจิกายน ๒๕๕๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษรโดยทาริกา)