[เถรี]

ถ้าเรารักษาอารมณ์ใจไว้ไม่ได้ ความก้าวหน้าในการปฏิบัติก็จะไม่มี เพราะว่าเริ่มต้นเมื่อไรก็นับหนึ่งทุกที เหมือนกับคนขึ้นบันไดไปแล้วก็ลื่นตกลงมา เดินใหม่เมื่อไรก็เริ่ม ๑ ๒ ๓ แล้วตกลงมาใหม่ เราจึงต้องพยายาม ๑ ๒ ๓ พอได้แล้วก็ ๔ ๕ ๖ ต่อ ได้แล้วก็ ๗ ๘ ๙ ต่อไป ก็คือการที่เราปฏิบัติภาวนาตามระยะเวลาในแต่ละวันอย่างที่ได้บอกกล่าวมา

โดยเฉพาะต้องทบทวนศีลทุกสิกขาบทให้บริสุทธิ์บริบูรณ์ ไม่ล่วงละเมิดศีลด้วยตนเอง ไม่ยุยงส่งเสริมให้ผู้อื่นละเมิดศีล ไม่ยินดีเมื่อเห็นผู้อื่นละเมิดศีล เมื่ออารมณ์ใจทรงตัวแล้ว ถ้ามีเวลาเหลือไปต่อไม่ได้ ก็ให้คลายอารมณ์ออกมาพิจารณาในวิปัสสนาญาณ ซึ่งก็ไม่ต้องดูอะไรมาก แค่ดูว่าสรรพสิ่งทั้งหลายซึ่งมีตัวเราเป็นต้น มีความเกิดขึ้นในเบื้องต้น เปลี่ยนแปลงไปในท่ามกลาง สลายไปในที่สุด ไม่มีอะไรเป็นตัวตนให้ยึดถือมั่นหมายได้

ถ้ารู้เห็นอย่างชัดเจนจริง ๆ กำลังใจเราก็จะถอนออกจากการยึดมั่นถือมั่นในร่างกายของเรา ในเมื่อไม่ยึดมั่นถือมั่นในร่างกายของเราก็ไม่ยึดมั่นถือมั่นในร่างกายคนอื่น ไม่ยึดมั่นถือมั่นในทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ เราก็จะมีโอกาสหลุดพ้นเข้าสู่พระนิพพาน



ลำดับต่อไปก็ให้ทุกท่านตั้งใจพิจารณาภาวนาตามอัธยาศัย จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านเติมบุญ
วันเสาร์ที่ ๗ เมษายน ๒๕๖๑
(ถอดจากเสียงเป็นอักษรโดยคะน้า)