[เถรี]

"แต่ก็ดีตรงที่ว่า เราได้วัดกำลังใจของตัวเองว่า ยังหวั่นไหวอยู่หรือเปล่า ? เรื่องของโลกธรรมแปดนั้น พาให้ทั้งหวั่นทั้งไหวเลย ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข ต่อให้คุณหนักแน่นขนาดไหนก็ตาม ถ้ากำลังใจไม่ทรงตัวจริง ๆ ก็จะไหว ไหลตามเขาไปจนได้ ส่วนการเสื่อมลาภ เสื่อมยศ นินทา ทุกข์ คนจะหวั่นอยู่ตลอดเวลา ว่าจะมาถึงตัวเมื่อไร เพราะฉะนั้น..จึงทั้งหวั่นทั้งไหวเลย

ฉะนั้น..บุคคลที่ไม่หวั่นไหวต่อโลกธรรม จึงเป็นบุคคลที่พระพุทธเจ้าสรรเสริญมาก ตอนท้ายของมงคลสูตร พระองค์ท่านตรัสว่า ผุฎฐัสสะ โลกะธัมเมหิ จิตตัง ยัสสะ นะ กัมปะติ จิตที่กระทบกับโลกธรรมแล้วไม่หวั่นไหว เอตัมมังคะละมุตตะมัง จัดเป็นสุดยอดของอุดมมงคล ประโยคนี้อาตมาเขียนติดสมุดบันทึกตัวเองมาหลายปีเลย

สมัยก่อนเป็นคนที่ชอบเขียนบันทึกมาก ติดนิสัยเขียนบันทึกประจำทุกวันเพื่อเป็นการตรวจสอบตัวเองว่า เรามีอะไรก้าวหน้าหรือถอยหลังในการปฏิบัติบ้าง ถ้าเราไม่บันทึกเอาไว้ เราจะไม่รู้ถึงความก้าวหน้าของตัวเอง หรือถึงจะรู้แต่ก็ไม่ละเอียด

ในเมื่อบันทึกเอาไว้ ก็จะต้องมีคำพูดที่คอยสะกิดเตือนใจตัวเองเอาไว้ สมุดเล่มแรก ๆ จะเขียนเอาไว้ว่า "จงอย่าเอาตัวเองเป็นบรรทัดฐานไปวัดคนอื่น" คือคนเรากำลังใจไม่เท่ากันหรอก ดีก็ไม่เท่ากัน ชั่วก็ไม่เท่ากัน เราจะเอาตัวเราเองเป็นบรรทัดฐานไปวัดคนอื่นเขาไม่ได้

พอถัด ๆ มาก็กลายเป็น "จงอย่าให้กาย วาจา ใจ ของเราเป็นทุกข์เป็นโทษแก่คนอื่นเขาเลย" การที่เราจะคิด เราจะพูด เราจะทำ อย่างไร อย่าให้เกิดโทษและเดือดร้อนแก่คนอื่นเขา แล้วถึงมาเป็นบาลีที่ว่า "ผุฎฐัสสะ โลกะธัมเมหิ จิตตัง ยัสสะ นะ กัมปะติ แปลว่า จิตที่กระทบโลกธรรมแล้วไม่หวั่นไหว"

ตอนนั้นเขียนพาดหน้าสมุดบันทึกเอาไว้ว่า นี่แหละเป้าหมายที่เราต้องไปให้ถึง ทำอย่างไรจะให้จิตกระทบกับโลกธรรมแล้วไม่หวั่นไหว พระพุทธเจ้าท่านตรัสว่า เอตัมมังคะละมุตตัมมัง สุดยอดของความเป็นมงคล"