[นักเดินทางสังสารวัฏ]

๑.เวลาอารมณ์ของผมมีกิเลส แล้วสติรู้ทันว่ากิเลสเข้ามาแล้ว ตอนนั้นผมก็ใช้จิตดูจิต รู้ว่าจิตมีกิเลส ก็รู้แล้วหยุดแค่นั้น หรือเวลาเดิน ๆ อยู่เจอสาว ๆ ผมก็หันไปมองทางอื่น เพราะรู้ว่าถ้าผมมองสาวสวย ๆ ไป ผมอาจจะฟุ้งซ่านได้ ผมเลยสงสัยว่า เวลามีกิเลสเข้ามา ควรจะใช้กรรมฐานที่เป็นฝ่ายตรงข้ามกับกิเลสนั้น ๆ สู้ เช่นพอโกรธก็ใช้เมตตา หรือควรจะใช้จิตตานุปัสสนา กำหนดรู้อารมณ์ของจิตแล้วไม่ไปปรุงแต่งต่อ ควรทำแบบไหนดีกว่าครับ

๒. อาจิณณกรรม คือกรรมที่ส่งผลตอนสุดท้ายก่อนใกล้จะตาย ต่อให้ทำความดีตลอดชีวิต แต่ถ้าอาจิณณกรรมส่งผล สามารถไปลงนรกได้ เหมือนผู้หญิงคนหนึ่งในสมัยพุทธกาล ที่ทำความดีมาตลอดแต่ก่อนตายจิตดันเศร้าหมอง หรือ ต่อให้ทำชั่วตลอดชีวิต ก็พาไปสวรรค์ได้แบบลูกคนรวยคนหนึ่งในสมัยพุทธกาล ตัวผมก็พยายามละความชั่ว ทำความดี แต่ก็ไม่มั่นใจว่าจะไปดีไหม เพราะอาจิณณกรรมจากอดีต หรือ จากชาติก่อน ๆ อาจจะส่งผลในชาตินี้ เลยอยากถามว่า ตัวผมไม่ใช่พระโสดาบัน พอจะมีอะไรเป็นหลักประกันไหมครับ ที่จะทำให้อาจิณณกรรมฝ่ายอกุศล ไม่ส่งผลตอนตาย เพื่อผมจะได้ตายแล้วไปดี
๓.ความรักในระดับพระพุทธเจ้า หรือพระอรหันต์ที่รักคนไม่มีข้อแม้ยกตัวอย่างพระพุทธเจ้า ท่านรักพระเทวทัตเหมือนรักพระราหุล ผมสงสัยว่าการจะวางกำลังใจแบบพระพุทธเจ้าได้ ควรคิดแบบไหนครับ

๔.ผมยังไม่เข้าใจเกี่ยวกับการเกิดพระปัจเจกพระพุทธเจ้า หลังจากพระพุทธศาสนาของสมเด็จองค์ปัจจุบันนั่นได้หายไป แล้วในช่วงระยะเวลาที่รอ พระโพธิสัตว์จะตรัสรู้ใหม่ ในช่วงเวลานั้น พระปัจเจกพระพุทธเจ้า ท่านสามารถเกิดได้ใช่หรือเปล่าครับ

ถ้าใช่ สมมุติว่ามีพระโพธิสัตว์หรือบุคคลหนึ่งอธิษฐานในชาตินี้ว่า ขอให้ได้ทำทานกับพระปัจเจกพระพุทธเจ้าหลาย ๆ พระองค์ แล้วขอให้ท่านช่วยสอนโลกียสมาบัติ อยากทราบว่าคำอธิษฐานจะเป็นจริงตามอธิษฐานไหมครับ

๕.สมมุติว่าชาตินี้ผมยังไม่ได้ไปนิพพาน แล้วอธิษฐานว่าขอให้เกิดเป็นญาติกับพระพุทธเจ้าองค์ถัดไป เพราะว่าอย่างไรพระพุทธเจ้าท่านก็ต้องสงเคราะห์พระญาติ อยากทราบว่าคำอธิษฐานจะเป็นจริงไหมครับ

๖.ผมยังไม่เข้าใจเกี่ยวกับการถอดกายในไปเที่ยวสวรรค์ หรือสถานทิพย์ต่าง ๆ ถ้าจะถอดกายในไปเที่ยว ต้องฝึกมโนมยิทธิ อย่างเดียวใช่ไหมครับ หรือว่าถ้าได้ฌาน ๔ จากกรรมฐานใดกองหนึ่งจะถอดได้เอง ยกตัวอย่างที่หลวงพ่อเคยเล่าว่า มีเด็กคนหนึ่งถูกทิ้งไว้ที่ศาลาตอนกลางคืน แล้วเด็กคนหนึ่งก็คิดในใจว่าประมาณว่า กลัวจังเลยไม่เอาแล้ว คิดไปเรื่อย ๆ แล้วจู่ ๆ ทุกอย่างก็สว่างขึ้นมาเพราะเด็กคนนั้นท่านได้ถอดจิตไปแล้ว เลยสงสัยถ้าจะถอดจิตจะทำอย่างไรครับ

๗.ในความเห็นของศาสนาพุทธในการทำทาน คืออย่าให้ตัวเองและคนรอบข้างนั้นเดือดร้อน แต่สมัยพระปัจเจกพระพุทธเจ้า ได้มีสามีภรรยาคู่หนึ่งหาเช้ากินค่ำ ท่านจนมาก ๆ แล้ววันหนึ่งพระปัจเจกพระพุทธเจ้ามาบิณฑบาตกับสามีและภรรยาคู่นั้น และในตอนนั้นถ้าสามีและภรรยาถวาย แปลว่าไม่มีข้าวจะกินแล้วจะต้องทำงานอีกอาจจะตายได้ แต่สามีและภรรยาตัดสินใจถวาย เพราะคิดว่าที่เกิดมาจนเพราะไม่ได้ให้ทาน เลยขอทำบุญดีกว่า หลังจากนั้นก็เกิดเหตุอัศจรรย์เกิดขึ้น สามีภรรยากลับไปตักข้าว พอมาทีนี้ตักเท่าไหร่ก็ไม่มีหมด ผมเลยสงสัยว่าในความเห็นของศาสนาพุทธ สามีและภรรยาได้ทำถูกต้องไหมครับ เพราะได้ให้ทานที่สามารถทำให้ตัวเองเสียชีวิตได้เลย

๘.ปัจจุบันผมอายุ ๒๐ เป็นคนไม่รวยในโภคทรัพย์ แล้วผมอ่านเรื่องพระเจ้าอชาตศัตรูท่านได้เป็นประธานองค์อุปถัมภ์การสังคายนาครั้งแรก แล้วเวลาการสังคายนาครั้งนั้นกินถึง ๗ ปี ทำให้พระเจ้าอชาตศัตรูที่ได้ทำอนันตริยกรรม ที่ปกติจะต้องลงนรกอเวจี แต่ท่านลงนรกชั้นที่โทษเบากว่าแทน แล้วการสังคายนาโอกาสจะเกิดขึ้นยากมาก เลยอยากเป็นประธาน ในทางพระพุทธศาสนาพอจะมีวิธีไหมครับ

๙.ตามที่ผมได้อ่านเรื่องเล่าต่าง ๆ จากหลวงพ่อตอนไปต่างประเทศ ผมสังเกตว่าพอมีคนเสนอจะทำทาน แล้วหลวงพ่อจะคอยช่วยตบท้ายเงินทำทาน เลยอยากทราบว่า อานิสงส์ที่หลวงพ่อตบท้ายเงินทำบุญ จะเหมือนพระสีวลีใช่หรือเปล่าครับ