[เถรี]

ถ้าหากท่านทั้งหลายก้าวเข้ามาถึงจุดของการทรงฌานได้อย่างน้อยปฐมฌาน กำลังสมาธิของเราก็พอที่จะตัดกิเลสบางระดับได้ อย่างเช่นว่า ตัดกิเลสในระดับของความเป็นโสดาบัน

เมื่อก้าวเข้ามาถึงตรงจุดนี้ กำลังใจที่สงบเยือกเย็นของเรา ทำให้เรารู้ได้ว่า แม้เพียงปฐมฌานก็มีความสุขสงบเยือกเย็นเพียงนี้ บุคคลที่ทรงฌาน ๒ จะมีความสุขเยือกเย็นเพียงไหน ? แล้วฌาน ๓ ฌาน ๔ ที่เหนือกว่านั้นจะสุขขนาดไหน ? ท่านที่ทรงสมาบัติ ๘ จะยิ่งกว่าไปอีกเท่าไร ?

และท้ายที่สุด ท่านที่เป็นพระโสดาบันจะมีความสุขขนาดไหน ? พระสกทาคามีที่สูงกว่าพระโสดาบัน พระอนาคามีที่สูงกว่าพระสกทาคามีจะขนาดไหน ? และพระอรหันต์ที่บริสุทธิ์โดยสิ้นเชิง ไม่ต้องมาเกิดใหม่ให้พบกับความทุกข์อีก จะมีความสุขขนาดไหน ?

เมื่อความรู้สึกของเรามาถึงตรงจุดนี้ จิตใจของเราก็จะเข้าสู่คุณของพระรัตนตรัยอย่างแท้จริง เห็นคุณพระรัตนตรัยชัดเจนแล้วว่า เราผู้ทรงความดีเพียงเศษเสี้ยวแค่นี้ ยังมีความสุขขนาดนี้ แล้วผู้ที่เป็นพระอริยเจ้า ท่านจะมีความสุขยิ่งยวดขนาดไหน ? จิตใจของเราก็จะเคารพในพระรัตนตรัยอย่างจริงจัง

เมื่อเป็นดังนั้น เราก็มาทบทวนศีลทุกข้อของเราให้บริสุทธิ์ แล้วตั้งใจไว้ว่า ร่างกายที่มีธรรมดา คือต้องตายนี้ หากว่าตายลงไปเมื่อใด เราขอไปพระนิพพานแห่งเดียว แล้วก็เอากำลังใจของเราจดจ่อกับพระนิพพานเอาไว้

ใครสามารถยกจิตขึ้นนิพพานได้ ก็ให้ยกจิตขึ้นไปกราบพระบนนิพพาน ถ้ายกจิตขึ้นไปกราบพระบนนิพพานไม่ได้ ให้นึกถึงพระพุทธรูปองค์ใดองค์หนึ่งที่เรารักเราชอบมากที่สุด ตั้งใจว่านั่นเป็นรูปนิมิตขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าซึ่งอยู่บนพระนิพพาน ให้เอาใจจดจ่ออยู่กับภาพของพระองค์ท่านไว้ ตั้งใจว่าถ้าตายเมื่อไร ขอมาอยู่กับพระพุทธเจ้าที่นิพพานดังนี้

ลำดับต่อไปก็ขอให้ทุกท่านรักษากำลังใจของตน ถ้าหากว่ายังรู้ลมหายใจเข้าออกอยู่ ก็กำหนดรู้ไป ยังมีคำภาวนาอยู่ก็ภาวนาไป ถ้าหากว่าลมหายใจเบาลงหรือหายไป คำภาวนาไม่มี ก็ให้กำหนดรู้ตามไป ให้รักษาอารมณ์เอาไว้อย่างนี้ จนกว่าจะได้รับสัญญานบอกว่าหมดเวลา


พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านอนุสาวรีย์
วันเสาร์ที่ ๖ พฤศจิกายน ๒๕๕๓