[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวถึงบันทึกผจญกรรมว่า "เรื่องของกรรมนี่น่ากลัวจริง ๆ สมัยอาตมาเกิดเป็นสัตว์ ระยะเวลาห่างไกลจากปัจจุบันจนประมาณไม่ถูก แต่กรรมก็ยังอุตส่าห์ตามมาทันได้ ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่กรรมหนัก เพราะสัญชาตญาณของสัตว์ โดยความมืดบอดของเขา เมื่อเกิดมาเป็นสัตว์กินเนื้อย่อมต้องกินสัตว์อื่นเป็นปกติ ไม่ได้ฆ่าโดยความโกรธแค้นเป็นส่วนตัว แต่ฆ่าเพราะต้องการอาหาร ในเมื่อไม่มีความโกรธ โทษของกรรมก็น้อย กว่ากรรมนั้นจะตามมาทัน จึงนานจนนับเวลาไม่ได้เลย ในผจญกรรมยังมีตอนต่อไปอีก ยังมีชาติที่เกิดเป็นหมูป่าด้วย"

ถาม : ทำไมจึงเขียนให้สัตว์ในเรื่องมีวิธีการคิดเหมือนคน ?
ตอบ : เพราะสัตว์มีความรู้สึกเหมือนคน มีรัก โลภ โกรธ หลง เหมือนคนหมด ตอนที่เกิดเป็นหมูป่าถึงขนาดวางแผนฆ่าเสือเป็นฉาก ๆ เลย เป็นสัตว์แต่ร่าง แต่ความคิดเหมือนคนหมด รัก โลภ โกรธ หลงเหมือนคนหมด แต่มีดีอยู่แค่ว่าไม่สะสม มีเท่าไรกินเท่านั้น วันรุ่งขึ้นค่อยไปหากินใหม่ ถ้ายังมีของเก่าอยู่ก็กินของเก่าต่อไป