[เถรี]

“บางช่วงพอเดินป่าติด ๆ กันเป็นอาทิตย์ ๆ บางทีก็เป็นเดือน ร่างกายขาดสารอาหารมากก็หิวไส้แขวนเลย มองลงไปในลำธาร โอ้โฮ...อะไรจะอุดมสมบูรณ์ปานนั้น พวกปลาเวียนตัวยาวประมาณแขนเรา แล้วแหม...แต่ละตัวรูปร่างอย่างกับตอร์ปิโด ทุกตัวจะหันทวนน้ำหมด มีอะไรหล่นใส่น้ำนี่พุ่งใส่กันเป็นร้อยเลย แย่งอาหารชิ้นเดียวกัน แล้วทำอย่างไร..ก็ได้แต่มอง เพราะว่ารอว่าเมื่อไรปลาจะเป็นลมตาย จะได้เอามากิน..!

ในเมื่อล่าสัตว์ไม่ได้ เหลืออย่างเดียวก็คือพวกผักพวกหญ้า หลายอย่างอาตมาไม่รู้มาก่อนเลยว่ากินได้ พืชผักบางอย่างต้องเผาไฟก่อน ประมาณสะเดาฟาดไฟอะไรอย่างนั้น เผาไฟแล้วจะอร่อย บางอย่างก็ต้องลวกต้องต้มก่อน บางอย่างก็กินสดได้เลย

กว่าจะรู้ว่าอะไรกินได้ อะไรกินไม่ได้ก็หกล้มหกลุกมาเสียหลายป่า เพราะฉะนั้น..ปัจจุบันนี้เวลาเดินป่าแล้วชี้ว่าโน่นกินได้ นี่กินได้ ก็ไม่ต้องแปลกใจนะ เพราะว่าสมัยก่อนกินมาแล้วทั้งนั้น..!”