[สุธรรม]

ร้านกว้างเท่าไรไม่รู้ ? แต่ยาวแค่ที่เห็น..!

“ข้างหน้านั่นคือร้านที่ผมพาพระอาจารย์ทุกท่านมาช็อปปิ้งกันนะครับ ชื่อร้านลาฟาเย็ตต์ นับเป็นร้านที่มีชื่อเสียงที่สุดในปารีสทีเดียวครับ” มัคคุเทศก์รูปหล่อไม่ได้บอกต่อว่าแพงที่สุดด้วยหรือเปล่า ? พลขับรูปหล่อนำรถเลี้ยวขวาตรงสี่แยกข้างร้าน วิ่งตรงไปจนถึงอีกสี่แยกหนึ่ง จึงเลี้ยวซ้ายอีกที วิ่งตรงไปจนสุดทางก็คือสี่แยกแห่งที่สาม ตรงนี้มีโบสถ์ขนาดใหญ่สวยสง่ามาก แต่เงียบเป็นผีหลอกเลย มีคนเดินอยู่แถวนั้นแค่สามสี่คน “ส่วนมากเขาไปช็อปปิ้งกันที่ร้านลาฟาเย็ตต์นั่นแหละครับ โบสถ์แห่งนี้อยู่ใกล้กับห้างดังมากเกินไป จึงกลายเป็นโบสถ์ที่ถูกลืม” นี่ “ท่านนายพล” หมายความว่าเป็นโบสถ์คนเมินใช่ไหม ?

เลี้ยวซ้ายหน้าโบสถ์วิ่งไปจนสุดทาง ก็เลี้ยวซ้ายที่สี่แยกอีกที คราวนี้วิ่งชิดขวามาจอดที่หน้าร้านซึ่งมีคนแน่นไปหมด ดูหน้าตาแล้วก็คือบรรดาอากง อาม่า อาแปะ อาอึ้ม อาเฮีย อาตี๋ อาเจ๊ อาหมวย แทบทั้งนั้น “รีบลงหน่อยครับ รถของเราจอดนานไม่ได้” มัคคุเทศก์รูปหล่อเร่งทั้งที่พวกเราก็นับว่าลงเร็วอยู่แล้ว เมื่อเห็น “รถทัวร์" อีกสามคันที่มาจ่อท้าย แล้วผู้คนไหลพรูลงมา ส่งภาษาจีนเจี๊ยวจ๊าวไปหมด ก็เป็นอันเข้าใจว่าทำไมถึงต้องรีบ คุณจราจรและคุณ รปภ. ที่ช่วยโบกรถให้ต้องทำงานหนักเป็นอย่างยิ่ง ถ้าผู้คนมากันขนาดนี้ทั้งวันก็แปลว่ามีลูกค้าวันละนับหมื่นคน..!

บนชายคาตึกของร้านค้า มีป้ายสีแดงที่มีคำว่า GALERIES LAFAYETTE ติดอยู่ยาวเหยียดตลอดตัวตึก ซึ่งดูแล้วน่าจะไม่ต่ำกว่า ๕๐ – ๖๐ เมตร ก็แปลว่าถ้าเป็นมาตรฐานตึกบ้านเรา ร้านนี้น่าจะมีพื้นที่ประมาณ ๑๕ ห้อง โอ้..แม่เจ้า..อะไรจะมหึมามโหฬารขนาดนี้ มัคคุเทศก์รูปหล่อพาคณะของเราเดินเข้าประตูกระจก ขึ้นบันไดเตี้ย ๆ ประมาณ ๗ – ๘ ขั้นสองช่วง ซึ่งต้องเบียดกับบรรดานักท่องเที่ยวชาวจีนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ บรรดาอาอึ้ม อาเจ๊ อาหมวย ก็ไม่มีใครคิดที่จะหลีกพระซักคน อาตมาได้แต่ทำตัวลีบ ๆ บังหลังท่านไพฑูรย์ที่พอจะบังได้มิด ค่อย ๆ ไหลตามคณะไปเรื่อย ๆ ผ่านสินค้าที่ตั้งแสดงซึ่งส่วนใหญ่เป็นน้ำหอม จนมาหยุดอยู่ที่ “แผนกคนไทย” โอ๊ย..จะเป็นลม นี่ถึงขนาดมีแผนกคนไทยโดยเฉพาะเลยหรือนี่ ?