[เถรี]

มีอยู่ช่วงหนึ่งอาตมาก็ซื้อ-ขายทองอยู่อย่างนี้แหละ จนกระทั่งคุ้นอยู่กับร้านอยู่ ๒ - ๓ ร้าน อย่างบ้วนฮั่วล้งหรือฮั่วเซ่งเฮง ร้านบ้วนฮั่วล้งนั้นเป็นเพื่อนกัน เขาเรียนจบวิศวะฯ มา พ่อแม่ไม่ยอมให้ไปทำงาน ให้อยู่ช่วยขายทอง แล้วจะเรียนไปทำไม ? วิศวะฯ สมัยก่อนนี่สุดยอดพอ ๆ กับแพทย์เลย แต่เรียนจบมาให้ไปขายทอง ขายทองอาศัยแค่ประสบการณ์ ไม่ต้องใช้หัวขนาดนั้นก็ได้

ช่วงที่ทองไมครอนออกมา ร้านทองโดนหลอกไปเยอะ เพราะว่าตัดอย่างไรก็เป็นสีทอง แล้วข้างนอกเขาเคลือบหนา ๆ ไว้ เอาหินลองทองไปขูด ๆ หน่อยแล้วหยอดน้ำกรดลงไปก็เป็นทอง หลอกกินไปเยอะ สมัยนี้ถ้าเป็นทองแท่งใหญ่ ๆ ก็อันตราย เพราะเขาฝังข้างในมา แล้วพวกนี้เก่งมาเลย คำนวณน้ำหนักได้พอดี เขาใช้วิธีเคลือบทองแท้เข้าไปแล้วกะให้ได้นำหนักเดียวกับทอง

ยังเคยคิด ๆ อยู่ว่าความจริงเรามีวิธีหาเงินง่าย ๆ นะ คือไปที่ภูเขาทอง โกยมาทีละถุง สัก ๓ - ๕ กิโล แล้วก็หิ้วเข้าร้านไปขาย แต่ก็อันตรายเหมือนกัน อันดับแรก ถ้าคนรู้ก็ไม่ปลอดภัย อันดับที่สอง ไม่มั่นใจว่าการซื้อขายแบบนั้นต้องเสียภาษีหรือเปล่า ถ้าต้องเสียภาษี เราเป็นพระก็ต้องอาบัติปาราชิก ขาดความเป็นพระแบบไม่รู้ตัว ซวยพอกัน

ถาม : ที่ภูเขาทอง ทองเป็นทรายหรือครับ ?
ตอบ : เป็นทรายเม็ด ๆ ถ้าอย่างเม็ดใหญ่ ๆ ประมาณเม็ดข้าวโพด เป็นตะปุ่มตะป่ำหน่อย ตอนแรกด้วยความที่ไม่เคยเห็น ก็นึกว่าเป็นทองก้อน ๆ พอเห็นของจริงจึงรู้ว่าเป็นทราย ที่ซาอุดิอาระเบียก็มีภูเขาทอง ใครไปเที่ยวเขาก็ใส่ขวดเล็ก ๆ ขายให้เป็นที่ระลึก แต่ไม่ใช่ทองแท้ นั่นเป็นแร่ไพไรต์ เขาบอกว่าตันหนึ่งสามารถสกัดทองได้ ๒ บาทซึ่งก็คุ้ม แต่ว่าคนซาอุฯ รวยจนไม่รู้จะเอาไปทำอะไรแล้ว จึงปล่อยทิ้งไว้เฉย ๆ ปัจจุบันนี้ถ้าอพยพต่างด้าวออกจากซาอุดิอาระเบียหมด พวกนั้นตาย เพราะทุกวันนี้เขาทำอะไรไม่เป็น ต้องอาศัยคนอื่นทำทั้งนั้น เป็นแต่กินกับนอนแล้วก็ผลิตลูก