[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ลำไยเป็นของแปลก ลำไยสดกินแล้วร้อนใน ลำไยแห้งต้มกินแก้ร้อนในได้ เป็นอะไรที่แปลกดีเหมือนกัน บ้านเรามีของไม่กี่อย่างที่กินแล้วร้อน มีลำไย มีทุเรียน องุ่นนี่พอได้ แต่องุ่นกินมาก ๆ ความดันขึ้น ส่วนทุเรียนอาตมาไม่ชอบมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

เดี๋ยวนี้ทุเรียนลูกหนึ่งราคาเป็นหมื่น ทางด้านนนทบุรี ออกจากสวนมาไม่มีต่ำกว่า ๕,๐๐๐ บาท ทางด้านอุตรดิตถ์ มีหลงลับแล จันทบุรีมีพวงมณี เดี๋ยวนี้หมอนทองไปไม่ค่อยรอดแล้ว คนปักษ์ใต้ต้องกินทุเรียนพื้นเมือง ทุเรียนพื้นเมืองต้นสูงลิบโลก จะกินได้ต้องสุกจนหล่น คนใต้เขากินแบบนั้น ถ้าเละไม่เป็น "ปลาร้า" ก็ไม่กิน ทุเรียนของภาคกลางของเราไปขาย ขายไม่ออกหรอก เขาบอกว่ายังไม่สุก ถ้าหากจะไปขายปักษ์ใต้ ต้องเอาทุเรียนปลาร้าไป เขาถึงชอบ

คนใต้เป็นคนเด็ดขาด แม้กระทั่งอาหารต่าง ๆ ทั้งสี กลิ่น รส ไปด้วยกันหมด กินแกงปักษ์ใต้นี่เผ็ดกระโดดเลย มีอยู่เที่ยวหนึ่งไป เอามะมุดใส่ไว้ในกระโปรงท้ายรถ ๒ ลูก วิ่งมาครึ่งทางต้องเอาออก กลิ่นเข้ามาอยู่ในรถ ฉุนจนทนไม่ไหว ถ้าไปเจอลักษณะเหมือนลูกมะม่วง แต่เป็นลูกกลม ๆ ให้รู้ไว้เป็นมะมุด มะม่วงสุกของเราเมล็ดจะมีไคลคือขนอ่อน แต่ว่ามะมุดขนจะแข็งเป็นเสี้ยน ชนิดเอามาทำไม้จิ้มฟันได้ แล้วก็ไปเจอลูกยาง ไม่ใช่ยางพารานะ บางทีเขาเรียกแอปเปิลมาเลย์ สุกแล้วสีม่วงดำ ๆ บางที่เห็นมีเยอะ บางวัดเขาปลูกไว้เป็นไม้ประดับเยอะแยะไปหมด เขาไม่รู้ว่ากินได้..อร่อยด้วย

ไปเจอที่วัดสวนดอก ถามเณรว่าใช่ไหม ? เณรบอกว่าใช่ อาตมาบอกว่ากินได้ เณรยังถามอีกว่ากินได้ด้วยหรือครับ ? เห็นตอนดิบ ๆ พอโดนแล้วยางไหลเยอะแยะ ดูแล้วไม่น่าจะกินได้ ความจริงสุกแล้วอร่อย"