[เถรี]

"ฉะนั้น..การที่อาตมาป่วยมา ๓๗ ปีนี่ไม่ใช่เรื่องแปลก ปี ๒๕๒๔ เป็นมาลาเรียครั้งแรกที่แถบตาพระยา พอมาปี ๒๕๓๒ ธุดงค์มาทางฝั่งทองผาภูมิโดนซ้ำเข้าไปอีก เชื้อดื้อยาฝั่งเขมรกับฝั่งพม่าจับมือกัน ตั้งแต่บัดนั้นจนบัดนี้ยังไม่มีใครรักษาได้ ทรมานมาตลอด ๓๗ ปี เวลากำเริบขึ้นมาเหมือนกระดูกจะแตกเป็นชิ้น ๆ กระดูกมีกี่ท่อนรู้หมดว่าอยู่ตรงไหนบ้าง ถึงได้เข้าใจว่าที่เขาตายกัน ส่วนใหญ่ตายเพราะทนการอักเสบไม่ไหว

มาลาเรียเป็นโรคที่มีเพื่อนมาก กำเริบขึ้นมานี่เราเคยเป็นโรคเก่าอะไร จะโดนพามาหมดเลย เคยแตก หัก อักเสบ ผ่าตัดตรงไหนไว้ก็ระบมขึ้นมาหมด โดยเฉพาะถ้าหากว่าเป็นพวกโรคกระเพาะ โรคลำไส้นี่ ข้างในไส้มีกี่ขดก็รู้หมด แต่ทำอย่างไรก็ไม่ตาย เพราะว่าเขาเก็บเอาไว้ใช้หนี้ ติดหนี้เขาไว้เยอะ ทำเขาเอาไว้มาก

เวลากำเริบมาก ๆ นี่ เอามือแตะหัวไม่ได้ เส้นผมทุกเส้นเหมือนกับกลายเป็นเข็มแทงหัวอยู่ เพราะว่าปลายประสาทอักเสบหมด ก็เลยทำให้มั่นใจที่พระพุทธเจ้าท่านตรัสไว้ว่า คนเราถ้าไม่หมดอายุ ไม่หมดอาหาร ไม่หมดบุญ ไม่หมดกรรม ไม่ตายหรอก อาตมานี่ประเภทอยู่ได้ด้วยกรรม สร้างเวรสร้างกรรมไว้เยอะ ถึงเวลากรรมรักษาเก็บไว้ทรมานเล่น พวกบุญรักษาถึงเวลาก็อยู่เสวยสุขไป หมดบุญเมื่อไรแล้วค่อยไป

เพราะฉะนั้น..ถ้าหากว่าพวกที่สร้างบุญสร้างกรรมเอาไว้พอประมาณ เมื่อถึงอายุขัยแล้วถึงตาย อีกประเภทหนึ่งไม่หมดอายุแต่หมดอาหาร ตายเหมือนกัน สิ่งที่พระองค์บอกเอาไว้เป็นเรื่องที่ต้องบอกว่าพิสูจน์ได้ เพียงแต่ว่าเราต้องเจอด้วยตัวเอง ไม่อย่างนั้นก็จะไม่เข้าใจว่าพระองค์ตรัสอะไร”