[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "สมัยที่ยังอยู่วัดท่าซุง เวลาผ่านไปเร็วที่สุดเลย เพราะว่าแต่ละวันปฏิบัติยังไม่ทันจะจุใจหมดวันอีกแล้ว ยังรู้สึกไม่ทันไรเลย อ้าว..ออกพรรษาอีกแล้ว สมัยนี้เวลายาวขึ้นมาหน่อย เพราะทำงานเยอะ ถ้าอยู่กับการปฏิบัติจะไม่ค่อยรู้วันรู้เดือนอะไร เสียดายแม้กระทั่งเวลาจะนอน..!

มีอยู่ระยะหนึ่งสัก ๓ ปีนี่นอนคืนหนึ่ง ๒ ชั่วโมงเท่านั้น ตั้งสติไว้เตรียมตื่นเลย ขยับลุกเมื่อไรลุกทันที จะไม่มีการมาอ้อยอิ่งเลย เข้าสู่การปฏิบัติของเราต่อ สภาพจิตก็ดำเนินต่อเนื่องไปเรื่อย ๆ แปลกดีเหมือนกัน ก่อนหลับก็รู้สึกว่าภาวนาคาถาหรือสวดมนต์บทนี้อยู่ ตอนหลับอยู่ก็รู้ว่าตัวเองกำลังสวดไปเรื่อย ภาวนาไปเรื่อย ตื่นมาก็ว่าต่อได้ ดีเหมือนกัน..ไม่เสียเวลา"